30.6.09

Είναι πολύ σημαντικό να λες: Καλημέρα!

Ακόμα κι αν δεν ανταποκρίνεται απόλυτα στις επικρατούσες συνθήκες. Σε βοηθάει να ξορκίσεις λίγο το κακό, να διώξεις μακριά τις κακές σκέψεις και να ανοίξεις χώρο για κάτι καλό.

Το να προσπαθήσεις να χαμογελάσεις στον συνάνθρωπό σου και να του ευχηθείς καλημέρα είναι σίγουρα πολύ καλύτερο από το να γυρίσεις την πλάτη και να τον προσπεράσεις σιωπηλά. Η καλή μέρα είναι κάτι που φτιάχνεται από εμάς τους ίδιους.

Ας μην αφηνόμαστε έρμαια σε ένα ορισμένο κλίμα που ίσως επικρατεί κι ας το αντιστρέψουμε θετικά. Ας χαμογελάσουμε και να πούμε μέσα από την καρδιά μας "καλημέρα", κι έτσι θα γίνει...

Νιώθω οργή και θυμό

Νιώθω οργή και θυμό. Για όσα έγιναν κι όσα πρόκειται να γίνουν. Για όσα δεν κατάφερα να αντιμετωπίσω και για όσα θα έρθουν αλλά δεν θα έχω όπλα για να τα κατευνάσω.

Ο κόσμος οδεύει στο χειρότερο. Άλλοι ξεκινώντας από το καλό, άλλοι από το κακό. Σε μια ξέφρενη πορεία είναι η ζωή μου. Δεν ελέγχω και δεν κυριαρχώ πάνω σε τίποτα. Ούτε καν πάνω στον ίδιο μου τον εαυτό και τις επιθυμίες μου. Γίνομια απλός παρατηρητής. Βιώνω τις καταστάσεις σαν αυτόπτης μάρτυρας αλλά με τον πόνο του θύματος και έχοντας επίγνωση των συναισθημάτων του θύτη. Συναισθηματικό χάος, λογική του παραλόγου και αντίληψη κληρονομικού χαρίσματος. Μου έχει άραγε στρίψει; Έχει πάρει το μυαλό μουλάθος κατεύθυνση με προορισμό το ανύπαρκτο; Μήπως πρέπει να φωνάξω βοήθεια;

Και πάλι! Ποιός μου εγγυάται ότι θα ακουστώ; Ποιός θα έρθει να με σώσει; Ποιός και για ποιό λόγο; Όλοι είμαστε βυθισμένοι στο απόλυτο ΕΓΩ μας. Και όχι άδικα. Η καθημερινότητα μας προσπερνά κι εμείς τρέχουμε ξωπίσω της. Που να βρεθεί χρόνος για άλλους όταν δεν υπάρχει ούτε καν για μας τους ίδιους. Ποιός ασχολείται με το τι θες εσύ, αφού δεν ξέρω ακόμα τι θέλω εγώ. Να φύγω θέλω, αλλά δεν έχω που να πάω...

Δεν υπάρχει τόπος υπαρκτός ή νοητός να με χωρέσει. Ειδικά τώρα που νιώθω οργή και θυμό. Για το σήμερα, για το χθες και για το αύριο, αν έρθει.

29.6.09

Όταν πέφτεις από ψηλά...

Όσο πιο ψηλά είσαι, τόσο πιο πολύ πονάει η πτώση, τόσο πιο εκωφαντικός ο θόρυβος και είναι αδύνατον να περάσει απαρατήρητη.

Ανεξάρτητα από τα "γιατί" και τα "πως" αυτό που μένει είναι το τίποτα. Το οποίο εξαργυρώνεται με ψυχική οδύνη, με σωματική αδράνεια και πνευματική και υλική στειρότητα.

Μα, στο τέλος νικήτης είναι αυτός που αναγενάτει από τις στάχτες και τα αποκαϊδια. Αυτός που καταφέρνει να χτίσει έναν υγιή οργανισμό και στραγγίζοντας κάθε σταγόνα δύναμης που κρύβει στην ψυχή, κάνει ένα νέο ξεκίνημα, φέροντας όμως τα τραύματα της εκωφαντικής πτώσης.

Με το "για πάντα" απλά νιώθουμε ασφαλείς

Τίποτα δεν κρατάει για πάντα τελικά και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Οι αιώνιες αγάπες, οι παντοτινές φιλίες και τα εφ'όρου ζωής είναι μια ουτοπία. Το "για πάντα" είναι ένα ψέμα που σκαρφιζόμαστε για να νιώσουμε ασφαλής μέσα στο περοβάλλον μας.

Αν καταγράψεις μέσα στο μυαλό σου τις σταθερές που έχεις στη ζωή, τότε μπορείς να κοιτάξεις με σιγουριά μπροστά. Χτίζεις μόνο σε στερεό έδαφος. Ξεχνάς όμως πως η ζωή έχει της άγραφους κανόνες, όπου ούτε τα υλικά ούτε τα πνευματικά αγαθά διαρκούν παντοτινά.

Μπορεί να χρειάζεσαι τις πάγιες αξίες σου αλλά μην φτάσεις στα όρια της αχαριστίας. Όλα μπορεί να μεταβληθούν, να διαφοροποιηθούν και να αλλάξουν ριζικά. Πράγματα, συναισθήματα ακόμα και άνθρωποι.