Αυτό κάνω κι εγώ... Ακολουθώ ακριβώς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτό που μου λέει η λογική μου. Χωρίς να μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο επιλέγω να μην την ακούω. Βάζω στο pause την φωνή της συνείδησης και προχωράω, στο πουθενά με βάρκα την ελπίδα!
Όταν όμως η ελπίδα πεθάνει, θα πάρει μαζί της κι άλλα πράγματα που ίσως είναι ουσιαστικά. Ίσως και όχι, ποτέ δεν ξέρεις αν άξιζε τον κόπο να θυσιάσεις κάτι αν δεν ολοκληρωθεί πρώτα. Ξέρεις όμως ότι δεν θα έπρεπε να το αρχίσεις. Όταν το κάνεις, απλά συνεχίζεις για να μην σε πουν λιποτάκτη. Το "ποτέ δεν είναι αργά" ακούγεται βερεσέ σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να συνεχίσεις το κολύμπι!
Η αλήθεια όμως θα στοιχειώνει πάντα την καρδιά σου. Όσο κι αν την κουκουλώσεις, πάντα θα υπάρχει! Θα στην στήνει στη γωνιά όταν θα σε βρίσκει ευάλωτο. Θα σε κάνει κομμάτια και θα σε αναγκάζει να τα μαζέψεις πάλι ένα ένα και να ξεκινήσεις από την αρχή και μετά θα λες στον εαυτό σου: "Κι όμως πάντα ήξερα την αλήθεια".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες...