1.10.11

Μοναξιά, αγάπη μου

Η μοναξιά είναι κάτι που δεν το επιλέγεις ποτέ. Εκείνη όμως πάντα σε επιλέγει. Σου κλείνει πρώτο τραπέζι πίστα και σε περιμένει με μία βότκα λεμόνι. Πίνει στην υγειά σου και σε κερνάει! Τι να της πεις τώρα εσυ;

Στρώνεσαι λοιπόν και τα πίνεται παρέα. Αν γίνεις κομμάτια μπορεί να καταφέρεις να το φτιάξεις από την αρχή το παζλ της ζωής σου... Έχεις την ευκαιρία όσο είσαι μαζί της να δεις προσεχτικά ένα ένα τα κομμάτια και να καταλάβεις ποια είναι η θέση τους και γιατί...

Κακές παρέες σου λέει. Αλλά τουλάχιστον αυτή είναι πάντα εκεί όταν όλοι οι άλλοι είναι απασχολημένοι με άλλα πράγματα.

Εγώ την αφήνω στο παρόν μου και την κερνάω σφηνάκια! Ίσως να την χρειάζομαι κιόλας γιατί μάλλον κανείς άλλος δεν μπορεί να με αντέξει. Κανείς άλλος δεν με θέλει και δεν με διεκδικεί τόσο πολύ, όσο αυτή.

Οπότε της δίνω χώρο στη ζωή μου, την αφήνω να κάνει παιχνίδι και περιμένω να με βαρεθεί και να σηκωθεί να φύγει. Ή να την βαρεθώ εγώ και να την στείλω στα τσακίδια. Άλλωστε έτσι είναι οι μεγάλες αγάπες.

Μοναξιά, αγάπη μου, στην υγεία σου!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Για πες...