Όταν οι φίλοι σου γίνονται μία επαφή στο skype…

Μπες skype να τα πούμε! Μια έκφραση που τα τελευταία δύο χρόνια έχει μπει στην καθημερινότητά μου. Εντάξει, δουλεύω στο internet οπότε είμαι εξοικειωμένη με την τεχνολογία. Χρησιμοποιώ πολύ τα social media. Έχω κάνει το iphone προέκταση του χεριού μου. Έρχεται όμως και το «αλλά». Γιατί πάντα υπάρχει ένα «αλλά» που τα αλλάζει όλα.  Αυτή τη φορά είναι πολύ απλό. Καλό είναι το skype «αλλά» δεν είναι «εσύ»…

Η μία κολλητή μου ζει μόνιμα στην Ολλανδία. Πήγε για σπουδές, έπειτα έπιασε δουλειά και τώρα μένει στην Ουτρέχτη. Η άλλη κολλητή μου έφυγε κάποιους μήνες αργότερα για την Αγγλία. Τώρα ζει στο Μάντσεστερ με το αγόρι της. Έπιασε δουλειά, θα συνεχίσει τις σπουδές της και θα μείνει μόνιμα εκεί. Ή κάπου αλλού που δεν θα είναι σίγουρα «εδώ». 

Σημεία των καιρών. Των κακών μας των καιρών. 

Ανταλλάσουμε νέα με skype calls. Με inbox στο facebook, με e-mails, με mentions σε φωτογραφίες στο instagram, με χαζά tweets. Καμία φορά και με το παραδοσιακό ταχυδρομείο. Με ό,τι μπορούμε τέλος πάντων. Γιατί η τεχνολογία μας βοηθάει σε πολλά αλλά –να’το το «αλλά»- κάποια πράγματα απλά δεν αναπληρώνονται. 

Η απόσταση στις σχέσεις, λένε, κάνει καλό γιατί τις δυναμώνει. Η χιλιομετρική απόσταση, λέω εγώ, κάνει τις σχέσεις πιο δύσκολες. 

Οι φίλοι σου γίνονται μία ακόμη επαφή στο skype. Το πρόγραμμά σου είναι ασύμβατο με το δικό τους τις περισσότερες φορές. Αναγκάζεσαι να κλείσεις ραντεβού τις πιο περίεργες ώρες για να υπάρχει χρόνος να τα πείτε. Τι να προλάβετε όμως να πείτε σε μία συνομιλία; Βάζεις προτεραιότητες και λες τα νέα αυτά που είναι πιο σημαντικά. Τα βασικά και τα γενικά. Τα άλλα τα μικρά, που κάνουν όμως τη διαφορά, δεν προλαβαίνεις. Φοβάσαι μην σπαταλήσεις το χρόνο. Και τα αφήνεις. Και η απόσταση ξεπερνά την χιλιομετρική.

Δεν είναι ότι σταματάς να αγαπάς τους φίλους σου. Τους αγαπάς ακόμα πιο πολύ τώρα. Σου λείπουν ακόμα πιο πολύ. Ονειρεύεσαι το καλοκαίρι που θα γυρίσουν στην Ελλάδα. Αχ, αυτό το καλοκαίρι! Ευτυχώς που έχουμε και το καλοκαίρι…

Δεν είναι ότι σταματάνε να είναι φίλοι σου. Συνεχίζετε να είστε κολλητοί, εξ αποστάσεως. Υπάρχει και η δικαιολογία «σάμπως και στην ίδια πόλη να ήμασταν θα είχαμε πιο πολύ χρόνο να τα πούμε;» Δυνατό επιχείρημα αλλά –τσουπ, πάλι το «αλλά»- κάποια πράγματα απλά δεν συγκρίνονται.

Το να σε πάρει η κολλητή σου μια αγκαλιά την ώρα που εσύ γκρινιάζεις non stop για την φάση στη δουλειά ή για το αγόρι σου, δεν είναι το ίδιο με ένα emoticon που δείχνει μια αγκαλιά. Ε, δεν είναι το ίδιο, πώς να το κάνουμε;

Και είναι και η χαρά που δεν μπορείς να μοιραστείς το ίδιο. Δεν μπορείς να χοροπηδήσεις και να ουρλιάξεις ταυτόχρονα, όταν κάτι χαρμόσυνο σκάσει στο προσκήνιο. Ουρλιάζεις. Εσύ εδώ. Οι φίλοι σου εκεί. Χοροπηδάς, αλλά –σίγα μην δεν είχε «αλλά»- δεν είναι το ίδιο!

Συνεχίζεις όμως να κάνεις skype calls, tweets, mentions, posts, να στέλνεις indox, direct messages, sms, e-mails, γράμματα… Αν μπορούσες θα έστελνες και ταχυδρομικό περιστέρι και σήματα καπνού και τα πάντα. Αν μπορούσες θα έκανες το Ελλάδα-Ολλανδία και το Ελλάδα- Αγγλία, Κολλιάτσου- Παγκράτι. Δεν μπορείς όμως. Οι υποχρεώσεις σου τρέχουν. Αν κάτι δεν τρέχει αυτό είναι τα λεφτά από τα μπατζάκια σου. Οπότε περιμένεις την κατάλληλη στιγμή, την φθηνή πτήση, την άδεια που χρειάζεσαι, τα λεφτά που με κόπο αποταμίευσες… 

Σημεία των καιρών. Των κακών μας των καιρών.

Η ζωή όμως συνεχίζεται έτσι. Και περιμένεις το καλοκαίρι. Περιμένω το καλοκαίρι. Να ζήσω σαν ταινία μικρού μήκους όλα όσα μου στέρησε ο χειμώνας. Να πάρω όλες αυτές τις αγκαλιές που αντικαταστάθηκαν με εικονικές. Να, τέτοιες αγκαλιές…