Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Me Myself And I. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Me Myself And I. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

17.4.15

Αδιαφορώ!

Για σένα που δεν δίνεις σημασία στις ανάγκες μου. Που λες ότι με αγαπάς και παρόλα αυτά, τα μεγάλα λόγια σου δεν εξαργυρώνονται ποτέ σε πράξεις. Που δεν κάνεις την παραμικρή προσπάθεια να καλύψεις έστω και ένα μικρό ποσοστό από τα κενά μου. Όχι ότι έχεις υποχρέωση αλλά να, επειδή λες ότι με αγαπάς. 
 
Για σένα που με χρησιμοποιείς. Που παίζεις τα παιχνίδια σου ενώ θα μπορούσες απλά να συνεργαστείς και να συμπλεύσεις μαζί μου. Που βάζεις το συμφέρον σου πάνω από την ανθρώπινη επαφή. Κάνεις τη δουλειά σου και αδιαφορείς για το τι μένει στο τέλος. Ε, αδιαφορώ κι εγώ!

Για σένα που με κάνεις να φαίνομαι κομπλεξική. Που προσπαθήσεις να μηδενίσεις τα πιστεύω μου με τις δικές σου ηλίθιες απόψεις. Που νομίζεις ότι είσαι ότι καλύτερο έχει βγάλει αυτός ο πλανήτης και πως ότι κάνεις είναι το σωστό. Σου έχω νέα! Δεν είσαι τόσο γαμάτος!

Για σένα που δεν σέβεσαι τα αισθήματά μου. Που δεν προσπαθείς καν να μπεις για μια στιγμή στη θέση μου και να με καταλάβεις. Που δεν σε νοιάζει αν έχω θυμώσει, αν έχω στεναχωρηθεί, αν έχω πειραχτεί με κάτι. Που με έχεις και λίγο δεδομένη και δεν μπαίνεις ούτε στη διαδικασία να μου εξηγήσεις κάποια πράγματα. 
 
Για σένα που ζητάς μόνο να παίρνεις κι έχω κάνει το “δεν πειράζει” καραμέλα. Ξέρεις κάτι; Πειράζει! Για να πάρεις πρέπει και να δώσεις. Κι εγώ, δεν έχω άλλο. Δώσαμε!

Για σένα που υπογραμμίζεις τις ανασφάλειές μου. Που ψάχνεις να βρεις το αρνητικό σε ότι θα κάνω, θα πω ή θα νιώσω. Τα δικά σου κόμπλεξ κράτα τα για τον εαυτό σου. 
 
Για σένα που εκμεταλλεύεσαι τη θέση εξουσίας. Που κάνεις ότι γουστάρεις γιατί απλά είσαι σε θέση υπεροχής και μόνο με αυτό τον τρόπο μπορείς να επιβάλεις την άποψή σου. Που αντιμετωπίζεις τους άλλους σαν σκουπίδια ή κατσαρίδες. 

Για σένα που απαιτείς να γίνονται όλα με τον δικό σου τρόπο. Που δεν αναγνωρίζεις το δικαίωμά μου στο να σκέφτομαι, να εκφράζομαι και να πράττω διαφορετικά. Ο καθένας ξέρεις έχει το δικό του αποτύπωμα.

Για όλους εσάς, στο εξής, αδιαφορώ!

 

Αδιαφορώ γιατί είναι καιρός να αρχίσω να νοιάζομαι για τον εαυτό μου αφού κανείς άλλος, από όλους εσάς, δεν θα το κάνει!


8.4.15

Ήταν όλα ένα όνειρο…

Ξυπνάς και σκέφτεσαι το πρόσωπό του. Τον τρόπο που μικραίνουν τα μάτια του όταν γελάει. Το σχήμα που παίρνουν τα χείλη του. Και χαμογελάς. Δεν είναι δίπλα σου. Δεν σε νοιάζει. Δεν το χρειάζεσαι για να νιώσεις την παρουσία του. Ξεκινάς, λοιπόν, τη μέρα σου χαρούμενη.

Επιδιώκεις να πεις το όνομά του πολλές φορές γιατί ο ήχος του στα αυτιά σου είναι σαν τις νότες. Νότες που γίνονται τραγούδι, όταν χτυπήσει το τηλέφωνο και στην άλλη γραμμή είναι αυτός.

Οι συνομιλίες κρατάνε από ένα δευτερόλεπτο μέχρι μια αιωνιότητα. Και όταν το τηλέφωνο κλείσει σου λείπει ήδη. Αλλά έχεις στο κεφάλι σου τη φωνή του σαν τα τραγουδάκια που σου κολλάνε και τα σιγοψιθυρίζεις non stop.

Δεν τον σκέφτεσαι απλά. Είναι μονίμως μέσα στο μυαλό σου. Σε ό,τι κάνεις. Σε ό,τι λες, κρύβεται ανάμεσα στις λέξεις. Αυτό σε κάνει να χαμογελάς. Χωρίς προφανή λόγο. Σε ανύποπτες στιγμές.

Υπάρχει μαγεία. Σε υπερβολική δόση την στιγμή της συνάντησης. Παγώνει ο χρόνος και σε όλα γύρω μπαίνει μπλερ. Είσαι μόνο εσύ κι αυτός. Μόνο αυτός για την ακρίβεια. Μετράς τις ανάσες του. Ζηλεύεις ακόμα και τον αέρα που αναπνέει γιατί δεν μπορείς να αγγίξεις αυτό το επίπεδο της ένωσης με το σώμα του. Λατρεύεις το κορμί του με τα χέρια σου. Σου φτάνει αυτή η στιγμή για χίλιες ζωές.

Όταν φεύγει όμως σου λείπει πάλι. Παίζεις σαν ταινία στο μυαλό σου τις στιγμές και χαμογελάς. Συνειδητά. Χαμογελάς ακόμα κι όταν κλείσεις τα μάτια σου για να κοιμηθείς. Του λες καληνύχτα. Δεν είναι δίπλα σου. Δεν σε νοιάζει. Δεν τον χρειάζεσαι για να νιώσεις την παρουσία του.


Και μετά ξυπνάς. Ήταν όλα ένα όνειρο…

29.3.15

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη!

Θα σου έχει συμβεί πολλές φορές να κάνεις σχέδια στη ζωή σου και τελικά στην πορεία να αλλάζουν. Καμία φορά αυτό είναι το απόλυτα σωστό. Γιατί όταν ξεκινάς, έχεις άλλα δεδομένα. Καμία φορά όμως, αυτό συμβαίνει γιατί απλά έχεις ξεχάσει στη διαδρομή, με τούτα και με εκείνα, ποιοι ήταν οι αρχικοί σου στόχοι.

Αυτοί οι στόχοι είναι που φωτίζουν σαν αστεράκι μέσα στη νύχτα και σε βοηθούν να ακολουθείς το σωστό δρόμο. Το σωστό για σένα. Είναι υποκειμενικό. Αν λοιπόν τους ξεχάσεις, αυτό το αστεράκι σβήνει και επικρατεί σκοτάδι. Άντε μετά εσύ, να βρεις το δρόμο σου!

Δεν λέω ότι δεν θα σου συμβεί. Υπάρχουν στιγμές που θα νιώσεις αδύναμος και σίγουρα θα βρεθείς εκτός πορείας. Δεν θα σε νοιάζει κιόλας. Σε αυτές τις στιγμές μπορεί να δηλώσεις παραίτηση. Αλλά θα βρεθεί κάποιος ή κάτι που θα σε «σπρώξει». Κάποιος άνθρωπος που πέρασε ακριβώς το ίδιο ή μία κατάσταση που θα σε «εμπνεύσει».



Στην τελική, «be your own hero» και δώσε εσύ στον εαυτό σου την ώθηση που χρειάζεται για να ξαναβρείς τα χαμένα σου όνειρα. Στην τελική, «όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη». Δεν μπορεί να μην το βλέπεις! Όπου "Ρώμη" βλέπε το στόχο σου!

8.3.15

Λίγο πριν κλείσει ο κύκλος

Σκέφτομαι πως, ο λόγος που δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να κλείσουμε έναν κύκλο στη ζωή μας, είναι τελικά το τελεσίδικο. Αν κλείσει, δεν μπορείς να τον ανοίξεις ξανά. Γι’ αυτό, μάλλον, δίνουμε περισσότερο χρόνο και ενέργεια σε αυτή τη φάση που είναι λίγο πριν κλείσει.

Χάσιμο χρόνου, θα έλεγε μια φίλη μου, γιατί η χρονοτριβή δεν θα αλλάξει το αποτέλεσμα. Δεν θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα. Δεν θα σου δώσει τίποτα παραπάνω από αυτά που ήδη έχεις πάρει. Απλά θα χάσεις χρόνο και ενέργεια!

Ίσως, σε άλλες φάσεις της ζωής σου να μην έχει μεγάλη σημασία αυτό. Μεγαλώνοντας όμως καταλαβαίνεις ότι ο χρόνος είναι πολύτιμος και η ενέργειά σου σημαντική, οπότε να την δώσεις εκεί που αξίζει.

Να, φαντάσου την σαν ένα μικρό σπόρο που τον φυτεύεις σε ένα γόνιμο έδαφος και από αυτό τον σπόρο, λίγο αργότερα, θα δεις λουλούδια, θάμνους, δέντρα, καρπούς.

Σκέφτηκα βέβαια και το άλλο, αυτό που λέει ο «Μικρός Πρίγκιπας»: «Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει τόσο σημαντικό». Αυτό, αφήνει ένα μικρό περιθώριο «σπατάλης» του χρόνου σου. Σου δίνει ένα άλλοθι για την στάση αναμονής. Κάνει πιο ωραία τη φάση. Δυστυχώς όμως και πάλι, δεν αλλάζει  το αποτέλεσμα.



Μάθε, λοιπόν, να αφήνεις τον κύκλο να κλείσει. Σύντομα, θα ανοίξει ένας καινούριος, που ίσως είναι πολύ μεγαλύτερος. Ίσως και όχι. Θα ανοίξει όμως καινούριος. Έτσι είναι η ζωή…


24.1.15

Δε βρίσκεις το άλλο σου μισό και συμβιβάζεσαι με το 1/4


Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί είναι τόσο δύσκολο να βρεις το άλλο σου μισό; Γιατί πάντα καταλήγεις να συμβιβάζεσαι και να ερωτεύεσαι  το ¼; Σίγουρα έχεις σκεφτεί επίσης, αν είσαι στη φάση που ψάχνεις την ''αληθινή αγάπη'', ότι κάτι κάνεις λάθος. Σαφώς και κάνεις!

Όταν κάνεις συνέχεια τα ίδια πράγματα, πώς περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα; Ψαγμένο! Δεν το λέω εγώ, αλλά ο θείος Άλμπερτ (ΑΪνστάιν). Αν είσαι, λοιπόν, στη διαδικασία που φλερτάρεις με την κατάθλιψη ή την απελπισία, σου έχω νέα. Άλλαξε τον τρόπο που λειτουργείς…

-Σταμάτα να πιστεύεις σε όλους τους άλλους, εκτός από εσένα. Το να είσαι δοτικός είναι πολύ όμορφο πράγμα, αλλά υπάρχει και κάτι άλλο, που λέγεται ανταπόδοση. Μην την απαιτήσεις αλλά αν δεν την έχεις περιόρισε αυτά που δίνεις. Όχι από τσιγκουνιά αλλά γιατί εκτιμάς την αξία τους. Γιατί αν κάποιος δεν σου δίνει πίσω σημαίνει δεν εκτιμά ότι παίρνει από σένα. Δεν αξίζει λοιπόν!

-Σταμάτα να κάνεις πράγματα για όλους τους άλλους, εκτός από εσένα. Το μυαλό σου δουλεύει συνεχώς και σκέφτεσαι και λειτουργείς με γνώμονα πως θα κάνεις ευτυχισμένους τους γύρω σου. Κοίτα λίγο προς τα μέσα! Πάνω απ’ όλους είσαι ΕΣΥ. Κανείς δεν θα σε νοιαστεί περισσότερο, (σχεδόν) κανείς δεν θα μπει στη διαδικασία να κάνει για σένα την υπέρβαση που εσύ κάνεις κάθε φορά. Οκ, είναι θέμα χαρακτήρα και δεν αλλάζει αλλά η συμπεριφορά είναι κάτι που αλλάζει.

-Σταμάτα να χάνεις χρόνο σε καταστάσεις και ανθρώπους που είναι περαστικοί. Ακούγεται άσχημο αλλά δεν είναι. Υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται στη ζωή σου συγκυριακά και που θα κατέβουν στην επόμενη στάση. Αυτό δεν αναιρεί ότι μπορείς να έχεις μια αληθινή σχέση μαζί τους. Απλά μην δίνεις παραπάνω ενέργεια  προσπαθώντας να κρατήσεις έναν τέτοιο άνθρωπο μέσα στην καθημερινότητά σου. Γιατί μέσα σε αυτή την προσπάθεια μειώνεις το χρόνο από τα «στανταράκια» της ζωής σου. Πώς θα καταλάβεις έναν περαστικό; Από τα δύο παραπάνω. Αν πιστεύει σε εσένα και κάνει πράγματα για σένα, χωρίς να του το "εκβιάσεις", σημαίνει ότι αξίζει να «χάσεις» το χρόνο σου.

Αφού σταματήσεις όλα αυτά, ΞΕΚΙΝΑ να ζεις τη ζωή ΣΟΥ!

Μη μετανιώνεις που έδωσες, είπες ή έκανες παραπάνω απ’ όσα έπρεπε για κάποιους ανθρώπους. Ήταν αυτό που ένιωθες τη δεδομένη στιγμή κι αν δεν έχει εκτιμηθεί δεν είναι δικό σου πρόβλημα.

Μη περιμένεις από τους άλλους να σου φέρουν την ευτυχία. Δημιούργησέ τη! Φτιάξε το δικό σου μικρόκοσμο (που θα χωράει μόνο όσους θες) και μην αφήσεις κανένα να στο χαλάσει.

Μη ψάχνεις την αληθινή αγάπη γιατί πολύ απλά θα σε βρει αυτή. Θα σου χτυπήσει την πόρτα κι εσύ θα ανοίξεις και θα φοράς τα καλά σου (γιατί ξέρεις) για να την υποδεχτείς.

Μη συμβιβάζεσαι με το ¼ γιατί υπάρχει και το άλλο σου μισό (ή αν θες, τα άλλα σου μισά)…

14.1.15

Πώς ένα "άσχετο μα και σχετικό» τραγούδι μπορεί να σε κάνει να κολλήσεις!

«Όταν ένα τραγούδι σε πιάνει στα πράσα,
όταν σκέφτεται τη σκέψη σου,
και την τραγουδάει πριν την ξεστομίσεις,
τότε σωστά νιώθεις ότι έχει γραφτεί για σένα..
Έστω και ερήμην του στιχουργού και του συνθέτη..
Αυτό το τραγούδι έχει γραφτεί για σένα...»

Δεν θα μπορούσα να το περιγράψω καλύτερα από τον Μίλτο Πασχαλίδη, στο νέο του βιβλίο «Αγύριστο κεφάλι». Κάποια τραγούδια σε κάνουν να νιώθεις τόσο έντονα ακόμα κι αν τα ακούς για πρώτη φορά. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει προφανής λόγος. Ακόμα κι αν είναι από καλλιτέχνες που υπό άλλες συνθήκες δεν θα άκουγες ποτέ. Εμένα μου συμβαίνει πολύ συχνά. Ειδικά τελευταία.

Έχω κι αυτή την τάση να κολλάω άσχημα με τα κομμάτια που μου αρέσουν. Αν ένα τραγούδι μου αρέσει θα το ακούω στo repeat μέχρι να νιώσω ότι το «κατέκτησα». Μέχρι να μπορώ απλά να ακούω τη μουσική του τυχαία -σε κάποια σειρά για παράδειγμα- και να μπορώ να το αναγνωρίσω. Μέχρι να μην χρειάζεται πια να πατήσω play γιατί έχει μπει σε autoplay μέσα στο κεφάλι μου.

Κολλάω άσχημα με τα τραγούδια. Το ίδιο άσχημα κολλάω και με τους ανθρώπους. Ευτυχώς, τα τραγούδια δεν τα βαριέμαι ποτέ και ούτε τα σιχαίνομαι με την πολύ επανάληψη. Σε αντίθεση με τους ανθρώπους, όπου η επανάληψη κάποιων πραγμάτων μπορεί να με κάνει να τους απομυθοποιήσω τελείως. And the magic is lost!

Στη μουσική όμως, η μαγεία είναι επανατροφοδοτούμενη. Τα τραγούδια που αγαπώ, τα αγαπώ για ΠΑΝΤΑ. Ένα από αυτά που αγάπησα τελευταία είναι το παρακάτω. Από ένα συγκρότημα που δεν θα άκουγα ποτέ από μόνη μου, παρόλο που «δεν κρίνω από εξώφυλλο». Το «Snuff» μπήκε στην playlist του μυαλού ένα βράδυ από ένα φίλο. Ε, και κόλλησα! 



Το άκουσα ξανά και ξανά και ξανά και ξανά! Α! Και ξανά... Ξεχώρισα τους στίχους που μου αρέσουν. Προσπάθησα να τους απομνημονεύσω -χωρίς μεγάλη επιτυχία- και συνεχίζω να το ακούω. Μέχρι να κολλήσω με κάποιο άλλο...


29.12.14

Be my (Bat)man!

Είναι κάποιοι άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή σου κάπως ύπουλα. Σε κάνουν να νιώθεις ότι ήταν από πάντα εκεί. Βασικά, μπορεί και να ήταν αλλά η παρουσία τους γίνεται αισθητή ακριβώς τη στιγμή που χρειάζεται. Τη στιγμή εκείνη που έχεις την μεγαλύτερη ανάγκη από κάποιον για να σε σώσει.  Δεν έχει σημασία αν όντως χρειάζεσαι βοήθεια ή νομίζεις ότι χρειάζεσαι γιατί σε κάθε περίπτωση αυτοί οι άνθρωποι θα είναι κάπου εκεί γύρω. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που λειτουργούν για σένα σαν τους υπερήρωες. Που βλέπουν πότε θα κάνεις «σινιάλο» και εμφανίζονται. Να, όπως ο Batman!


Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο. Ζουν ανάμεσά μας. Απλά μερικές φορές χρειάζεται και λίγη τύχη για να πέσεις πάνω τους ή να πέσουν εκείνοι πάνω σου. Όταν γίνει το «μπαμ,  είναι εκεί που ξεκινάει η μαγεία… 

Γιατί με αυτούς τους ανθρώπους δεν χρειάζεται να πεις πολλά πολλά –ακόμα κι αν μιλάς ακατάπαυστα- για να επικοινωνήσεις. Δεν ξοδεύεις ούτε χρόνο ούτε ενέργεια σε άσκοπες εξηγήσεις. Δεν φοβάσαι να πεις αυτά που σκέφτεσαι για να μην παρεξηγηθείς, γιατί δεν θα συμβεί. Κι αν συμβεί, θα λυθεί τόσο γρήγορα που θα είναι σαν να μην έγινε ποτέ.

Δεν σου μιλάω για τέλειους ανθρώπους. Άλλωστε κανείς δεν είναι τέλειος! Σου μιλάω για ανθρώπους που κουμπώνουν τέλεια με σένα. Φίλοι, συνεργάτες, σύντροφοι…

Με αυτούς τους ανθρώπους νιώθεις μια ασφάλεια που σε κάνει να σουλατσάρεις ανενόχλητη… στο «Gotham». Είπαμε, είναι σαν τον Batman! Φυσικά, αυτό σημαίνει ότι εσύ γίνεσαι ο Robin. #Batman&Robin

22.11.14

Κοίτα ένα χάος, μέσα στο μυαλό σου!


Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Υπάρχουν φάσεις στη ζωή μας που όλα είναι ένα χάος. Στο μυαλό μας. Γιατί η όλη φάση είναι μέσα στο μυαλό. Από εκεί ξεκινούν και εκεί τελειώνουν όλα! Η διαδικασία του να καθαρίσεις αυτό το χάος όμως, δεν είναι απλό πράγμα. Ή μπορεί και να είναι. Για κάποιους, ίσως είναι εύκολο. Εγώ, δεν ανήκω σίγουρα σε αυτούς.

Εγώ με το χάος μου δημιουργούμε ερωτική σχέση… Ξυπνάμε και κοιμόμαστε μαζί. Κι όπως σε όλους τους μεγάλους έρωτες, υπάρχει ένταση. Τέτοια, που μερικές φορές νομίζω ότι οι απ’ έξω με βλέπουν και λένε: Κοίτα ένα χάος!

Το βλέπω. Το νιώθω, θα έλεγα καλύτερα. Με μικρές αφορμές, ταρακουνήθηκαν οι σταθερές μου. Χάθηκε λίγο ο μπούσουλας. Χάθηκα λίγο κι εγώ μέσα στα σκοτάδια μου.

Δεν έχω καμία όρεξη να ανάψω το φως ακόμα. Κρατάω κλειστά και τα μάτια. Φοβάσαι, θα μου πεις. Έχεις δίκιο, θα σου απαντήσω. Το '"τι και ποιον" όμως, είναι μια μεγάλη ιστορία. Δεν αναλύεται. Δεν θέλω κιόλας. Με αυτό το χάος, θέλω απλά να ξεμπερδεύω.



Να αδειάσει για λίγο το μυαλό μου. Να καθαρίσει. Να πάρω μια ανάσα που θα φτάσει σε κάθε σπιθαμή στα πνευμόνια μου. 

Σε αφήνω όμως τώρα. Είναι εδώ το χάος…

20.11.14

Γιατί αυτά που θες, στο τέλος σε πνίγουν;

Πώς καταφέρνουμε αυτά που αγαπάμε στο τέλος να είναι αυτά που μας πιέζουν; Πώς γίνεται αυτά που αρχικά θέλαμε να γίνονται ο μεγαλύτερος βραχνάς της καθημερινότητάς μας; Βρες το λάθος. Ψάχνω κι εγώ!

Και το ψάχνω στα απλά. Στο πρόγραμμα που έβαλα στην αρχή του μήνα, στους στόχους που είχα για τη νέα σεζόν, στα πράγματα που ήθελα να έχω ολοκληρώσει μέχρι να φύγει η χρονιά. Όλες αυτές οι λίστες και οι επιμέρους λίστες τους που παραμένουν ως έχουν.

Γιατί άμα κάνω αυτό, δεν θα προλάβω να κάνω το άλλο οπότε… Ας το μωρέ, θα κάνω το παράλλο. Αυτό συνήθως είναι κάτι που δεν είναι στην λίστα με όσα θέλω, ελπίζω, προσδοκώ… Και ξαφνικά, γίνεται αυτό το «παράλλο» προτεραιότητα και όλα τα άλλα απλά μία πίεση. Όλα τα άλλα μεταμορφώνονται σε «πρέπει» και ο οργανισμός σου αντιδρά.

Καλά κάνει. Τα «πρέπει» δεν είναι τα πράγματα που σου δίνουν ευτυχία. Μήπως λοιπόν να αναθεωρήσεις και να «βαφτίσεις» κάπως αλλιώς όλα που θες να κάνεις;



Εγώ λέω αυτό να κάνω! Αυτό θέλω να κάνω. Και μόλις έσβησα ένα πράγμα από τη λίστα μου!


31.10.14

Αυτό που περιμένω, αυτό… Αυτό.

Έχεις καταλάβει ότι η υπομονή μπορεί να είναι μεγάλη αρετή, αλλά σίγουρα δεν είναι και η καλύτερή μου φίλη. Με μαθηματική ακρίβεια λοιπόν οι φορές που θα απογοητευτώ θέλοντας κάτι ΤΩΡΑ, είναι πάρα πολλές.

Γιατί το καλό πράγματα αργεί να γίνει, από τη μία. Όλοι (οι άλλοι) έχουν τους δικούς τους ρυθμούς, από την άλλη. Και κάποια πράγματα δεν θα γίνουν ποτέ απλά δεν το ξέρεις από την αρχή, επίσης.

Αν το ήξερες βέβαια, δεν θα είχε πλάκα. Θα έχανες αυτή τη δημιουργική και χαρούμενη –όσο μπορεί να είναι- φάση της αναμονής. Τη φάση που περιμένεις κάτι να γίνει, ελπίζεις και το εύχεσαι…


Και θα με ρωτήσεις, τι γίνεται αν δεν έρθει ποτέ τελικά αυτό που περιμένεις; Δεν έχω ακόμα την απάντηση… Όμως να, κάπως μαγικά, υποθέτω έρχεται ή απλά σταματάς να περιμένεις. Σταματάς να ελπίζεις, να εύχεσαι... Αυτό.

13.10.14

Το κόμπλεξ του να μην θες να είσαι κομπλεξικός!

Και τελικά γίνεσαι! Γιατί, ό,τι αποφεύγεις τόσο πολύ τελικά το λούζεσαι. Από ανθρώπους μέχρι καταστάσεις. Να μην θες ας πούμε να είσαι κομπλεξικός, να κάνεις τα πάντα για να μην είσαι και τελικά να γίνεσαι. 

Γιατί και το να θες τόσο επίμονα να είσαι ακομπλεξάριστος κάπου στο βάθος σε κάνει κομπλεξικό.

Ξέρω δεν βγάζει πολύ νόημα έτσι όπως στο λέω. Ίσως όμως να το έχεις βιώσει και να καταλαβαίνεις απόλυτα τι ακριβώς περιγράφω.


Πώς θα το αποφύγεις; Αναγνώρισε τα κόμπλεξ που έχεις -γιατί όλοι έχουμε- και προσπάθησε να ζήσεις με αυτά χωρίς να κάνεις κακό σε κανέναν και κυρίως στον εαυτό σου. Ευκολάκι! #not

23.9.14

Τι να κάνεις όταν όλοι σου λένε να κάνεις υπομονή κι εσύ δεν μπορείς!

Το έχεις ακούσει εκατομμύρια φορές στην μέχρι τώρα ζωή σου. Και βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι θα το ακούσεις άλλες τόσες στη συνέχεια. «Κάνε υπομονή». Και; Ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός; Μια λεμονιά θα ανθίσει στη γειτονιά; Και τι με νοιάζει;

Αν είσαι έστω και λίγο ανυπόμονη σαν κι εμένα η φράση αυτή μόνο τα λαμπάκια μπορεί να σου ανάψει. Όλων των χρωμάτων. Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε… Σαν τα καραβάκια στο Αιγαίο.

«Τι να κάνεις; Υπομονή…» Γαϊδουρινή. Δεν ξέρω με τι τρόπο υπομένουν τα αξιολάτρευτα γαϊδουράκια αλλά μάλλον  έχουν την καλύτερη συνταγή μέχρι τώρα και γι’ αυτό έχουν ταυτιστεί απόλυτα με την λέξη.

«Υπομονή και όλα θα γίνουν…», σου λέει. Και πού το ξέρεις; Κι αφού θα γίνουν γιατί να κάνω υπομονή και να μην γίνουν τώρα να τελειώνουμε και «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα; Δεν βγάζεις άκρη.

Οπότε τι σου μένει να κάνεις; Πολύ σωστά μάντεψες! Υπομονή.


21.9.14

Αυτές οι στιγμές που τίποτα δεν έχει νόημα


Δεν ξέρω με τι συχνότητα τις ζεις εσύ αυτές τις στιγμές αλλά σίγουρα υπάρχουν στη ζωή σου. Αν πεις όχι, απλά δεν θα σε πιστέψω. Είναι ανθρώπινο να κουραστείς, να απογοητευτείς και να νιώσεις ότι τραβάς σε αδιέξοδο.

Κάποιες στιγμές όλα μοιάζουν ανούσια. Αυτά που κάνεις, αυτά που λες κι ακόμα κι αυτά που σκέφτεσαι. Αυτά που θέλεις δεν τα βλέπεις να έρχονται, αυτά που προσπαθείς δεν ξέρεις αν θα τα καταφέρεις και αναρωτιέσαι γιατί να περιμένεις και να ελπίζεις.

When you expect nothing you get everything… Σου λέει! Και σκέφτεσαι μήπως τελικά εκεί είναι το λάθος που κάνεις. Μήπως επειδή εσύ δημιουργείς προσδοκίες, αυτόματα αφήνεις πάτημα για την απογοήτευση. Μήπως δηλαδή βάζεις τα χεράκια σου και βγάζεις τα ματάκια σου. Μήπως;

Μπορεί. Ίσως. Δεν ξέρω, δεν απαντώ. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι αυτές οι στιγμές που τίποτα δεν έχει νόημα υπάρχουν. Σε περιμένουν στη γωνία και σε καλούν για καφέ ή ένα ποτό. Κι εσύ πας. Και μετά φεύγουν…


Τότε, καταλαβαίνεις ότι το νόημα το δίνεις εσύ στα πράγματα, στις λέξεις, στα συναισθήματα, στους ανθρώπους. Κι αυτό είναι ότι πιο αισιόδοξο μπορώ να σου πω για αυτές τις στιγμές.

27.8.14

To ''μαγικό συστατικό''



Ονόματα λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε. Γιατί αυτά που νιώθουμε πρέπει να τα λέμε κι αν δεν μπορούμε, να τα γράφουμε τέλος πάντων. Και γι’ αυτό θα σου πω για το φίλο μου τον Γιάννη, το «μαγικό συστατικό» για πολλά πράγματα που έχουν συμβεί στην ζωή μου τα τελευταία περίπου 4 χρόνια. Οι γνωρίζοντες έχουν καταλάβει αμέσως ποιον εννοώ. 

Τον άνθρωπο που ήταν πανταχού παρών. Ναι, σαν το Θεό ένα πράμα! Τουλάχιστον στη δική μου τη ζωή. Κι αυτό είναι πράγμα σπάνιο για συνεργάτη. Γιατί ο Γιάννης είναι σπάνιο παιδί. Το ξέρει, δεν περιμένει να του το επιβεβαιώσω. Αυτό που δεν ξέρει είναι η αλληλεπίδραση που προκαλεί. Γιατί είναι η πεταλούδα που κινεί τα φτερά της στον Αμαζόνιο και φέρνει βροχή στην Κίνα!

Δεν τον ξέρω τόσο πολύ αλλά τον νιώθω πολύ κοντά μου. Δεν τον ξέρω τόσο καλά αλλά τον αγαπώ πολύ! Αυτοί οι άνθρωποι είναι η καλύτερη συνάντηση που μπορείς να έχεις στη ζωή σου. Γιατί η χημεία κάνει την συνύπαρξη ευκολάκι και η συνεργασία είναι… μαγική! 

Μα, όπως όλα τα ωραία, θα φτάσει κι αυτό στο τέλος του. Ελπίζω μονάχα ως προς το παρόν. Γιατί θα μου λείψουν αφάνταστα τα συνεχόμενα τηλεφωνήματα για να μου υπογραμμίσει και την πιο μικρή λεπτομέρεια. Γιατί οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά και το ξέρουμε και οι δυο! Θα μου λείψουν οι οσκαρικού επιπέδου στιχομυθίες μας, οι ατάκες και τα hashtags. Αυτά τα hashtags που έκαναν σάλο! Θα μου λείψουν οι εμπνευσμένες ιδέες του και αυτή η ιδιαίτερη πινελιά που βάζει στα πράγματα. Θα μου λείψει το «πάντα εκεί», ακόμα και σε αργίες, διακοπές και μεταμεσονύκτιες ώρες ή σε στιγμές τρελού πανικού που ξεχνούσε ακόμα και το όνομά του. Ναι, το όνομά του αλλά ευτυχώς όχι τη δουλειά του! Θα μου λείψει η hakuna matata φάση του που ακόμα και στις μεγάλες γκρίνιες του, υπάρχει. Θα μου λείψει το «κάνω το αδύνατο, δυνατό». Θα μου λείψει γενικώς και ειδικώς!


Μπορώ να βρω πολλούς λόγους, μπορώ να γράψω εκατοντάδες πράγματα γιατί είμαι από αυτούς που κολλάνε στα μικρά. Δεν θα πω όμως τίποτα άλλο. Ακόμα. Μονάχα ένα «ευχαριστώ» για όσες «βροχές» έχει φέρει στη ζωή μου. 


11.8.14

Every summer has a story…

Οι καλοκαιρινές ιστορίες είναι αυτές που ζεσταίνουν την καρδιά σου όλο το χειμώνα. Όλα όσα ζεις και όσα κάνεις, ειδικά στις διακοπές, είναι οι καλύτερες αναμνήσεις της χρονιάς. Και έχουν πάντα την αύρα από το θαλασσινό αεράκι, γεύση από την αλμύρα της ακρογιαλιάς και τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος. Οι δικές μου ιστορίες είναι αδιαπραγμάτευτα έτσι ενώ έχουν και μουσική υπόκρουση. Συνήθως από κάποιο τραγούδι του Μίλτου Πασχαλίδη.



Αυτό κάνει μαγικό το καλοκαίρι σου είναι λοιπόν αυτές οι ιστορίες. Πολλές φορές δεν τις περιγράφεις σε κανέναν ή επιλέγεις να τις μοιραστείς με πολύ λίγους για να μην φύγει η χρυσόσκονη από πάνω τους. Άλλωστε η μαγεία δεν περιγράφεται με λόγια απλά συμβαίνει…

The story of the summer is the story of my life! Φέτος, έζησα πράγματα που δεν έχω ξαναζήσει ή που τέλος πάντων δεν τα είχα βιώσει ποτέ έτσι. Ακόμη και οι βόλτες στη θάλασσα είχαν άλλη νοημοδότηση.


Η μελαγχολία που έφερε η επιστροφή στην Αθήνα ενισχύει την αξία των ημερών αυτών στο νησί. Και αυτό που κατάλαβα είναι ότι, πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή στο έπακρο! Κάπως έτσι γράφονται οι καλύτερες καλοκαιρινές ιστορίες…


1.8.14

Ας μιλήσουμε για όρια…

Μεγάλη συζήτηση ανοίγω. Το ξέρω. Τα όρια και τα περιθώρια του καθενός εξαρτώνται από πολλά πράγματα. Το σημαντικό είναι ότι πρέπει να υπάρχουν. Οι διαχωριστικές γραμμές είναι καλό να υπάρχουν. Είναι σαν αυτές τις γραμμές που έχουν οι δρόμοι και ξέρεις που μπορείς να προσπεράσεις, που μπορείς να σταματήσεις και που δεν πρέπει να πας. Αν παρακούσεις αυτές τις γραμμές φυσικά υπάρχουν συνέπειες που στην καλύτερη περίπτωση είναι απλές κυρώσεις.

Κάπως έτσι γίνεται σε όλα τα πράγματα στη ζωή μας. Τα όρια που βάζεις ή που βάζει ο άλλος αντίστοιχα είναι αυτά που σε προστατεύουν. Αν τα ξεπεράσεις… ΜΠΑΜ!



Βέβαια, το ίδιο βασανιστικό είναι να φτάνεις συνεχώς στα όρια σου. Και ξέρεις ποιος φταίει; ΕΣΥ! Ή δεν τα  έθεσες σωστά ή δεν διεκδίκησες την τήρησή τους. Σε όποια και από τις δύο περιπτώσεις ανήκεις όμως δεν σημαίνει ότι είσαι καταδικασμένος. Τα όρια αλλάζουν. Όσο κι αν στενεύουν κάποιες φορές τα περιθώρια μπορείς να ξαναπατήσεις από πάνω τις διαχωριστικές σου γραμμές.

Πώς η Νατάσα Θεοδώριδου τραβάει λοιπόν σε όλα μια κόκκινη γραμμή; Κάτι τέτοιο… RESTART!

Τα όρια δεν είναι αυτά που σε χωρίζουν αλλά που σε ξεχωρίζουν. Τα όρια δεν σε εγκλωβίζουν αλλά σε απελευθερώνουν. Δεν σκοτώνουν τις ιδέες σου αλλά γεννούν άλλες. Ο σκοπός τους είναι ο σεβασμός και η ανάπτυξη της προσωπικότητας του ανθρώπου. Εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες, δεν αντιλέγω, αλλά είναι ζωτικής σημασίας. Τα όρια σου, η ζωή σου!

Πρώτα τα χαράζεις και μετά ''απαιτείς'' από τους άλλους να τα σεβαστούν...  Φυσικά, διανοητικά, συναισθηματικά, κοινωνικά, σεξουαλικά, οικονομικά, χρονικά αλλά και -γιατί όχι- προσωπικά όρια. Ας μιλήσουμε για όρια...


18.7.14

Η χαρά είναι για να την μοιράζεσαι!


Δεν περίμενες, φυσικά, εμένα να στο πω αλλά δες το σαν kind reminder. H χαρά, είναι για να την μοιράζεσαι! Ισχύει και τούμπαλιν . Το να μοιράζεσαι, σου δίνει χαρά. Από μια απλή σκέψη μέχρι κάτι ουσιαστικό και σημαντικό για σένα.

Ο τρόπος που εκφράζει ο καθένας τη χαρά του, εννοείται, είναι διαφορετικός. Ανάλογα με το άτομο και  τις συνθήκες και την αιτία που του προκλήθηκε αυτό το συναίσθημα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η χαρά δεν κρύβεται. Ούτε καταπιέζεται. Η χαρά είναι για να εκφράζεται και να μοιράζεται.



Βέβαια, επειδή δεν υπάρχουν μόνοι γλυκούληδες που θα χαρούν με τη χαρά σου καλό είναι να έχεις θωρακίσει τον εαυτό σου. Αλεξίσφαιρο χαράς! Κανένας δεν θα καταλάβει έτσι κι αλλιώς απόλυτα αυτό που νιώθεις.

Το πιο safe πάντως είναι να μοιράζεσαι την χαρά σου -και όχι μόνο- με τους ανθρώπους που αγαπάς. Κοίτα γύρω σου. Έχεις ανθρώπους που θα πάρεις τηλέφωνο ή θα στείλεις μήνυμα πριν ανεβάσεις κάτι στις σελίδες σου στα social media; Τότε, είσαι ευτυχισμένος!

7.6.14

Επόμενος σταθμός: Το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής μου!

Η δουλειά είναι το ίδιο κουραστική, οι ώρες στο γραφείο παραμένουν πολλές και οι υποχρεώσεις τρέχουν… Υπάρχει όμως κάτι που κάνει όλα αυτά τα στραβά κι ανάποδα, που δεν μπορείς να αντέξεις όλη τη διάρκεια του χρόνου, να μοιάζουν μικρά και ανούσια. Απλοί λόγοι για να γκρινιάξεις στους κολλητούς, για να ακυρώσεις μια βαρετή έξοδο ή για να κοιμηθείς λιγάκι παραπάνω. Ε, αυτό το κάτι που τα ανατρέπει όλα είναι το καλοκαίρι.

Ήρθε! Με τις βροχούλες του και τα έκτακτα δελτία επιδείνωσης. Δεν παύει όμως να είναι εδώ και να μου κλείνει πονηρά το μάτι. Του το κλείνω κι εγώ και όλα καλά! Γιατί αυτό το καλοκαίρι θα είναι απλά μαγικό...

Εντάξει, δεν είμαι ούτε η Πυθία ούτε η Άση Μπίλιου για να ξέρω τα μελλούμενα. Είμαι απλά ένα αισιόδοξο και ονειροπόλο κορίτσι που ανυπομονεί να υποδεχτεί όλα αυτά που θα έρθουν.

Ήμουν πάντα αυτή που έβλεπε την καλή και θετική πλευρά των ανθρώπων και των πραγμάτων. Ήμουν πάντα η αφελής που πιστεύει στις καλές προθέσεις, στα happy endings και στα παραμύθια. Ήμουν αυτή που πάντα περίμενε την αιώνια αγάπη αλλά ζούσε τον κάθε έρωτα σαν να είναι ο τελευταίος της. Και μην κοιτάς που χρησιμοποιώ αόριστο, ακόμα είμαι όλα αυτά. Το επιδιώκω να είμαι.

Κάποιες φορές βέβαια, βγαίνω εκτός τροχιάς. Χάνω το στόχο, χάνω το μπούσουλα… Χάνω τον εαυτό μου. Χάνομαι! Και μετά με βρίσκω πάλι και όλα καλά!

Γιατί, να σου πω και κάτι; Είναι τόοοοοοσο μεγάλη αλήθεια ότι η ζωή είναι μικρή, που δεν αξίζει να μιζεριάζεις για τίποτα και για κανέναν. Όσο έχεις ανθρώπους που σε αγαπάνε και είναι εκεί για να μοιραστούν μαζί σου στιγμές, έχεις τον καλύτερο λόγο για να περιμένεις το καλύτερο. Κι ας λένε ότι έρχονται τα καλύτερα εκεί που δεν τα περιμένεις...

Εγώ λέω, τα καλύτερα έρχονται έτσι κι αλλιώς! Εδικά το καλοκαίρι. Ο ήλιος βγαίνει πάντα το πρωί. Ειδικά το καλοκαίρι. Η γκρίνια, η κούραση και η ταλαιπωρία είναι αλλιώτικη αυτή την εποχή.

Η χαρά, το κέφι και οι διακοπές είναι οι πρωταγωνιστές. Τα μπάνια, τα ξενύχτια, τα παγωτά, οι συναυλίες και οι εξορμήσεις είναι τα μόνα που μπαίνουν στην “to do list’’. Και τις συζητήσεις μονοπωλούν ο πρώτος γάμος στην παρέα και οι ετοιμασίες του, το πρώτο μωράκι και όλα τα γύρω γύρω, οι καλοκαιρινοί έρωτες που έφυγαν ή θα έρθουν και τα όνειρά μας…


Όσο έχεις ανθρώπους να μοιράζεσαι όλα αυτά, δεν χρειάζεσαι κάτι άλλο. Ευτυχία είναι να μοιράζεσαι... Είναι τόσο απλό να είσαι ευτυχισμένος! Αγάπα κι εσύ λίγο τον εαυτό σου και πίστεψε πως αυτό το καλοκαίρι θα είναι όντως το καλύτερο της ζωής σου.


Εγώ το πιστεύω! Επόμενος σταθμός: το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής μου! Αδιαπραγμάτευτο.


23.4.14

Όταν οι φίλοι σου γίνονται μία επαφή στο skype…


Μπες skype να τα πούμε! Μια έκφραση που τα τελευταία δύο χρόνια έχει μπει στην καθημερινότητά μου. Εντάξει, δουλεύω στο internet οπότε είμαι εξοικειωμένη με την τεχνολογία. Χρησιμοποιώ πολύ τα social media. Έχω κάνει το iphone προέκταση του χεριού μου. Έρχεται όμως και το «αλλά». Γιατί πάντα υπάρχει ένα «αλλά» που τα αλλάζει όλα.  Αυτή τη φορά είναι πολύ απλό. Καλό είναι το skype «αλλά» δεν είναι «εσύ»…

Η μία κολλητή μου ζει μόνιμα στην Ολλανδία. Πήγε για σπουδές, έπειτα έπιασε δουλειά και τώρα μένει στην Ουτρέχτη. Η άλλη κολλητή μου έφυγε κάποιους μήνες αργότερα για την Αγγλία. Τώρα ζει στο Μάντσεστερ με το αγόρι της. Έπιασε δουλειά, θα συνεχίσει τις σπουδές της και θα μείνει μόνιμα εκεί. Ή κάπου αλλού που δεν θα είναι σίγουρα «εδώ». 

Σημεία των καιρών. Των κακών μας των καιρών. 

Ανταλλάσουμε νέα με skype calls. Με inbox στο facebook, με e-mails, με mentions σε φωτογραφίες στο instagram, με χαζά tweets. Καμία φορά και με το παραδοσιακό ταχυδρομείο. Με ό,τι μπορούμε τέλος πάντων. Γιατί η τεχνολογία μας βοηθάει σε πολλά αλλά –να’το το «αλλά»- κάποια πράγματα απλά δεν αναπληρώνονται. 

Η απόσταση στις σχέσεις, λένε, κάνει καλό γιατί τις δυναμώνει. Η χιλιομετρική απόσταση, λέω εγώ, κάνει τις σχέσεις πιο δύσκολες. 

Οι φίλοι σου γίνονται μία ακόμη επαφή στο skype. Το πρόγραμμά σου είναι ασύμβατο με το δικό τους τις περισσότερες φορές. Αναγκάζεσαι να κλείσεις ραντεβού τις πιο περίεργες ώρες για να υπάρχει χρόνος να τα πείτε. Τι να προλάβετε όμως να πείτε σε μία συνομιλία; Βάζεις προτεραιότητες και λες τα νέα αυτά που είναι πιο σημαντικά. Τα βασικά και τα γενικά. Τα άλλα τα μικρά, που κάνουν όμως τη διαφορά, δεν προλαβαίνεις. Φοβάσαι μην σπαταλήσεις το χρόνο. Και τα αφήνεις. Και η απόσταση ξεπερνά την χιλιομετρική.

Δεν είναι ότι σταματάς να αγαπάς τους φίλους σου. Τους αγαπάς ακόμα πιο πολύ τώρα. Σου λείπουν ακόμα πιο πολύ. Ονειρεύεσαι το καλοκαίρι που θα γυρίσουν στην Ελλάδα. Αχ, αυτό το καλοκαίρι! Ευτυχώς που έχουμε και το καλοκαίρι…

Δεν είναι ότι σταματάνε να είναι φίλοι σου. Συνεχίζετε να είστε κολλητοί, εξ αποστάσεως. Υπάρχει και η δικαιολογία «σάμπως και στην ίδια πόλη να ήμασταν θα είχαμε πιο πολύ χρόνο να τα πούμε;» Δυνατό επιχείρημα αλλά –τσουπ, πάλι το «αλλά»- κάποια πράγματα απλά δεν συγκρίνονται.
Το να σε πάρει η κολλητή σου μια αγκαλιά την ώρα που εσύ γκρινιάζεις non stop για την φάση στη δουλειά ή για το αγόρι σου, δεν είναι το ίδιο με ένα emoticon που δείχνει μια αγκαλιά. Ε, δεν είναι το ίδιο, πώς να το κάνουμε;

Και είναι και η χαρά που δεν μπορείς να μοιραστείς το ίδιο. Δεν μπορείς να χοροπηδήσεις και να ουρλιάξεις ταυτόχρονα, όταν κάτι χαρμόσυνο σκάσει στο προσκήνιο. Ουρλιάζεις. Εσύ εδώ. Οι φίλοι σου εκεί. Χοροπηδάς, αλλά –σίγα μην δεν είχε «αλλά»- δεν είναι το ίδιο!

Συνεχίζεις όμως να κάνεις skype calls, tweets, mentions, posts, να στέλνεις indox, direct messages, sms, e-mails, γράμματαΑν μπορούσες θα έστελνες και ταχυδρομικό περιστέρι και σήματα καπνού και τα πάντα. Αν μπορούσες θα έκανες το Ελλάδα-Ολλανδία και το Ελλάδα- Αγγλία, Κολλιάτσου- Παγκράτι. Δεν μπορείς όμως. Οι υποχρεώσεις σου τρέχουν. Αν κάτι δεν τρέχει αυτό είναι τα λεφτά από τα μπατζάκια σου. Οπότε περιμένεις την κατάλληλη στιγμή, την φθηνή πτήση, την άδεια που χρειάζεσαι, τα λεφτά που με κόπο αποταμίευσες… 

Σημεία των καιρών. Των κακών μας των καιρών.

Η ζωή όμως συνεχίζεται έτσι. Και περιμένεις το καλοκαίρι. Περιμένω το καλοκαίρι. Να ζήσω σαν ταινία μικρού μήκους όλα όσα μου στέρησε ο χειμώνας. Να πάρω όλες αυτές τις αγκαλιές που αντικαταστάθηκαν με εικονικές. Να, τέτοιες αγκαλιές…