Τα παράτησα όλα κι έγινα barwoman!

Πόσες φορές δεν έχεις σκεφτεί να τα παρατήσεις όλα και να γίνεις κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό; Θα σου πω εγώ. Άπειρες! Όλοι μας. Λίγο η κούραση, λίγο το ένα, λίγο το άλλο… Κάποια στιγμή έχεις ανάγκη από μία αλλαγή σκηνικού. Εγώ για παράδειγμα διάλεξα να τοποθετήσω τον εαυτό μου πίσω από ένα bar! Τα παράτησα όλα κι έγινα barwoman!

Μαμά, μπαμπά δεν είναι αυτό που νομίζετε! Στην απόφαση αυτή συνέβαλε το «Ορέστης Μακρής» και αναφέρομαι στο πιο τέλειο κοκτέιλ που έχω δοκιμάσει το τελευταίο διάστημα. Και το όνομά του δεν το φαντάστηκα. Υπάρχει! Μπορείς να πας και να το παραγγέλλεις στον Νικόλα -γιατί τους ανθρώπους που δουλεύουν στο bar τους κάνεις φίλους σου- στα Χρώματα Βυθού. Το κύριο συστατικό του είναι το τσίπουρο και σερβίρεται σε ένα ακόμα πιο τέλειο «ποτήρι».



Τα υπόλοιπα υλικά είναι μαστίχα, πράσινο τσάι, μέλι, τζίντζερ, δυόσμος και αγγούρι. Αν αγαπάς τα κοκτέιλ όσο εγώ, σίγουρα αυτό πρέπει να μπει στη λίστα σου!


Το διπλανό έχει μέσα vanilia vodka, λικέρ καραμέλας,pasion fruit,λεμόνι και δυόσμο (και εννοείται πως το δοκίμασα και αυτό!)

Δεν χρειάζεται να πας στην Jamaica και να σε σερβίρει ο Tom Cruise, που ήταν barman στην ταινία Vanilla Sky. Μέχρι την Νέα Ερυθραία θα φτάσεις και θα νιώσεις το καλοκαίρι, ακόμα κι αν η θερμοκρασία έξω αγγίζει τους μηδέν βαθμούς. Γιατί, ξέρεις τι λένε οι φίλοι μας οι Άγγλοι: “Summer is not just a season but a state of mind”. Δεν χρειάζεται λοιπόν να περιμένεις να έρθει ημερολογιακά. (Αν και όπου να’ ναι φτάνει! Woohoo!) Φρόντισε να το κρατήσεις μέσα σου όλο το χρόνο. Άλλωστε το χρειάζεσαι σε αυτές τις περίεργες εποχές που ζούμε. Λίγο το ένα, λίγο το άλλο… Καμιά φορά ξεχνάς ότι η ζωή είναι ωραία. Την αφήνεις και αφήνεσαι. Τα παρατάς. Κάν' το όμως για λίγο. Κάν' το για να γίνεις πριγκίπισσα ή barwoman! Όπως εγώ, που τα παράτησα όλα κι έγινα barwoman (σε αυτό το επεισόδιο!). Για όσο κρατάει ένα κοκτέιλ... Ή και δύο... 

Στην υγεία μας!

P.S. Ψάξε στο YouTube το πιο ωραίο κομμάτι με τίτλο I'm a Believer από τους The Monkees.

By TLIFE

Ο απολογισμός της χρονιάς που φεύγει: #σκεψουλιγοθετικα

Είναι οι μέρες αυτές που μπαίνεις στη διαδικασία, ή σε βάζουν οι άλλοι, να κάνεις ένα μικρό απολογισμό. Τι σου άφησε η χρονιά που έφυγε; Τι θέλεις να σου φέρει αυτή που έρχεται; Το ένα συνήθως είναι αλληλένδετο με το άλλο, αφού ό,τι μας έλειψε το 2014 θέλουμε να το έχουμε μέσα στο 2015. 

Η αυθόρμητη, λοιπόν, απάντηση στην ερώτηση «πώς ήταν αυτή η χρονιά;» είναι το «δύσκολη». Για μένα, για σένα, για όλο τον κόσμο. Φτωχή σε χρήματα, αισθήματα και χρόνο… Δεν προλάβαμε να κάνουμε όλα αυτά που θέλαμε, δεν είχαμε αρκετά λεφτά, δεν βρήκαμε την όρεξη ούτε καν να τα προσπαθήσουμε! 

Είναι κι εκείνα όμως που ποθήσαμε αρκετά και τα κάναμε πραγματικότητα, εκείνα που μαγικά βρήκαν το δρόμο τους κι εκείνα που τα έφερε η ζωή έτσι όπως ακριβώς έπρεπε. Εγώ θα σταθώ σε εκείνα και θα σου ζητήσω να κάνεις κι εσύ το ίδιο αποχαιρετώντας το 2014. #σκεψουλιγοθετικα

Μέσα σε αυτή τη χρονιά έκανα τα πιο ωραία ταξίδια!

Ξεκινάω από το πιο πρόσφατο στη Ρώμη. Σε μία πόλη που την έχω ερωτευτεί παράφορα από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου. Χωρίς λόγο. Άλλωστε ο έρωτας δεν έχει ποτέ λογική εξήγηση, απλά συμβαίνει. Ακολουθώντας τον Θοδωρή Μαραντίνη στην αιώνια πόλη για το#TlifeGoesToItaly, έζησα μία ανεπανάληπτη εμπειρία. (πάρε εδώ μία γεύση)

Όσο ανεπανάληπτη ήταν και η εκδρομή στο Κυριάκι με τη φίλη μου την Έμη. Δυο τρελές και ένα αυτοκίνητο! Φτάσαμε στη μέση του πουθενά χάνοντας άπειρες φορές το δρόμο μας αλλά χωρίς να μας νοιάξει στιγμή. Η διαδρομή είχε μουσική υπόκρουση Μίλτο Πασχαλίδη και μετά από το απίθανο μέρος στο οποίο φτάσαμε, κάναμε και μία στάση στην Αράχωβα.

Στο ίδιο αυτοκίνητο, βρεθήκαμε και το καλοκαίρι κάνοντας roadtrip με μουσική υπόκρουση τους Beatles. Τελικός προορισμός τα μαγευτικά Λιχαδονήσια. Όλα τα ενδιάμεσα παραλείπονται αλλά μπορώ να σου πω ότι έχουν σχέση με 4 κορίτσια που αποφάσισαν να κάνουν εναλλακτικές διακοπές στην εξοχή! (δες εδώ φωτογραφίες)

Λίγο νωρίτερα, είχα ζήσει την απόλυτη εμπειρία του να γυρίσω τα νησάκια των βόρειων Σποράδων με ιστιοπλοϊκό. Στη μέση της θάλασσας, με το μυαλό σου άδειο και στα χέρια σου μια φέτα καρπούζι! (πάρε εδώ ιδέες)

Κάπου ανάμεσα, πέρασα έναν όμορφο 25αύγουστο στην Αίγινα τηρώντας μια παράδοση χρόνων να περνάω τα γενέθλιά μου εκτός Αθηνών. 

Από τα κορυφαία ταξίδια της χρονιάς, αλλά και της ζωής μου, ήταν η Βαρκελώνη. Διακοπές με την κολλητή στο εξωτερικό. Δώσαμε ραντεβού στην Ισπανία καθώς εκείνη μένει μόνιμα πια στην Ολλανδία. Όλες οι συνθήκες ήταν τέτοιες και αυτό το ταξίδι ήταν απλά τέλειο! Καλοκαίρι, σαγκριά και estupenda! 

Από τις πιο όμορφες εμπειρίες ήταν και η εκδρομή σε Δίστομο και Λιβαδειά. Ένα ταξίδι που ενώ φαινομενικά ήμασταν τρεις, ουσιαστικά ήμασταν 4! Η Χριστίνα ήταν ήδη έγκυος και λίγους μήνες αργότερα έφερε στον κόσμο το πρώτο μωράκι της παρέας! Το πιο όμορφο κορίτσι του κόσμου. Αντικειμενικά μιλώντας! 

Αν και μικρό, στη λίστα μου θα πρέπει να μπει και το ταξίδι αστραπή στη Θεσσαλονίκη! Επαγγελματικό ταξίδι αλλά σε μια πολή που έχω επισκεφτεί αρκετές φορές και δεν χρειάζομαι και πολύ χρόνο για να μπω στο «κλίμα». Φτάνει μια μικρή βόλτα στην Αριστοτέλους. Εκεί, που μυρίζει τσουρέκι και μπουγάτσα. Ξέρεις! (διάβασε εδώ λεπτομέρειες)

Γιατί η μπουγάτσα στη Θεσσαλονίκη είναι όπως το τσίπουρο στο Βόλο. Από τους αγαπημένους προορισμούς πια. Σε συνδυασμό με τις μικρές αποδράσεις σε Πορταριά και Μακρυνίτσα. Δεν σε νοιάζει η παρέα, σε νοιάζει μόνο το μπουκαλάκι και ο μεζές!

Φυσικά, μια καλή ταξιδιάρικη χρονιά από το πρώτο ταξίδι φαίνεται! Tour στην Εύβοια με τα bad boys και τη Λία. Γιατί, κάποτε είχαμε τη Χαλκίδα! (πάρε μία γεύση εδώ)

Και αν με αφήσεις, θα μπορούσα να σου βρω πολλά ακόμα όμορφα πράγματα που έχω να θυμάμαι. Όχι γιατί δεν έγιναν άσχημα ή δεν πέρασα και δύσκολα απλά γιατί είπα στον εαυτό μου #σκεψουλιγοθετικα! Γιατί τα ταξίδια ήταν ένας από τους στόχους στη λίστα που έφτιαξα πέρυσι. Κρατάς μυστικό; Είναι και στη φετινή!

 P.S. Ψάξε στο You Tube το τραγούδι «Κλεψύδρα» των Onirama. Έχει μείνει κολλημένο στο μυαλό μου από τη μέρα που γύρισα από Ρώμη.

By TLIFE

Αγάπη είναι…

Τι είναι αγάπη; Έχεις αναρωτηθεί τι σημαίνει για σένα αυτή η λέξη; Όχι ότι χρειάζεται να δώσεις ορισμό σώνει και ντε, αλλά να, έτσι κουβέντα να γίνεται και για να κάνω μια σχετική εισαγωγή στο αγαπησιάρικο αυτό post. Δεν θυμάμαι να με έχει απασχολήσει πάντως στο παρελθόν τόσο πολύ αυτή η ερώτηση. Το γλυκό βασανιστήριο ξεκίνησε λίγες εβδομάδες νωρίτερα, όταν έφτασε -κάπως μαγικά- στα χέρια μου το teaser με το καινούριο τραγούδι των Onirama.

Τo #tieinaiagapi έγινε ένα από τα αγαπημένα μου και ειδικά όταν άκουσα ολόκληρο το κομμάτι. Αν με ακολουθείς στο @artemis_thimiou έχεις καταλάβει τη φάση μου με τα hashtags. Ήταν λοιπόν επόμενο να παρασύρω σε όλο αυτό και τους φίλους μου και να πάθω μία, ξεδιάντροπα θα πω, εμμονή με το τραγούδι. Πάντα το παθαίνω αυτό με τα κομμάτια που μου αρέσουν. Κολλάω άσχημα! Νομίζω το ίδιο παθαίνω και με τους ανθρώπους αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

Το «Τι είναι αγάπη» λοιπόν με έβαλε σε μία διαδικασία να ψάξω να βρω ορισμό για την αγάπη. Αν στο Βιλαμπάχο ακόμα τρίβουν, να ξέρεις, ότι εγώ ακόμα ψάχνω…



Άλλωστε η αγάπη έχει τόσους πολλούς ορισμούς. Αν ψάξεις στο google τον πληθυσμό της γης, τότε, θα έχεις μια ενδεικτική εικόνα για το πόσοι είναι αριθμητικά οι ορισμοί της.

Ο καθένας μας δίνει τη δική του έννοια σε αυτή τη λέξη. Καμία φορά παραπάνω κι από μία. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι η αγάπη είναι η μεγαλύτερη κινητήριος δύναμη που υπάρχει. Αδιαπραγμάτευτο! Η αγάπη δίνει σε όλα νόημα. Και είναι και τζάμπα! Κι επίσης... Κρατάς μυστικό; Η αγάπη δεν τελειώνει όση και να δώσεις! #ShareΤheLove άφοβα! 



Πάντως, αν θέλω να δανειστώ κάποιον από τους στίχους του κομματιού που έγραψε ο Θοδωρής Μαραντίνης -και που αυτό μας έφτασε εδώ- αυτός θα ήταν το: «Η αγάπη είναι μια τρέλα». Ο χαρακτηρισμός «τρελή» -με την καλή έννοια- είναι άλλωστε κάτι που με ακολουθεί σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου.

Πάνω σε μια στιγμή τρέλας λοιπόν, μου ''καρφώθηκε'' και η ιδέα να παίξω στο video clip του τραγουδιού. Και το εξέφρασα και δημόσια μέσα από το προηγούμενο μου post. Αμέ! Τόσο τρελή... Δες εδώ! Προφανώς όμως και δεν έπαιξα, οπότε φρόντισα απλά να τηρήσω την υπόσχεση που είχα δώσει.

Έφτιαξα δικό μου –ο θεός να το κάνει- video clip και σου περιγράφω τι είναι αγάπη για μένα, με τη βοήθεια και των δικών σου φωτογραφιών στις οποίες έβαλες #tieinaiagapi!


Τι είναι αγάπη by Slidely Slideshow

P.S. Αυτό που πρέπει να ψάξεις στο You Tube είναι το «Τι είναι αγάπη» των Onirama για να δεις το official video clip. Παρόλο που, ας το παραδεχτούμε, το δικό μου είναι πιο ωραίο     

By TLIFE

For coffee lovers and passionate people! Ραντεβού στο FLOCAFE Espresso Room στη Νέα Ερυθραία

Ρώτα έναν λάτρη του καφέ να σου δώσει 5 λόγους γιατί να πίνεις καφέ και θα βρεθείτε να μιλάτε όλη μέρα. Ο καφές λειτουργεί ως αγχολυτικό, είναι αντιοξειδωτικός, έχει οφέλη στην υγεία και φέρνει ευτυχία…Θα είναι μερικοί από αυτούς τους λόγους. Για μένα, ο κάθε καφές είναι εμπειρία. Κάθε φορά που πίνεις, γεννιέται μια ιστορία που αξίζει να διηγηθείς. Και όταν το μέρος όπου τον απολαμβάνεις είναι το ιδανικό, τότε μιλάμε για την απόλυτη εμπειρία του καφέ! Για μια τέτοια θα σου μιλήσω και τώρα…

Το μέρος είναι γνωστό για όσους αγαπούν τον καφέ ή έχουν την τύχη να μένουν ή να βγαίνουν στη Νέα Ερυθραία. Ένα κατάστημα που συνδυάζει την εγγυημένη ποιότητα Flocafé με ένα πρωτοποριακό concept που ονομάζεται FLOCAFE Espresso Room. Είναι η νέα τάση στο χώρο του καφέ που σίγουρα θα γίνει must γιατί δίνει έμφαση στην ποιότητα, την ποικιλία και την ατμόσφαιρα. 



Πρόκειται για το πρώτο κατάστημα αυτού του πρωτοποριακού concept που άνοιξε τις πόρτες του πρόσφατα και έχει καταφέρει να γίνει talk of the town. Κι επειδή εμείς πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε, πήγαμε να διαπιστώσουμε αν όλα αυτά που ακούγονται ισχύουν κιόλας. Δώσαμε λοιπόν ραντεβού στη Χαριλάου Τρικούπη και στο νούμερο 146, μύρισε καφές!



Ιδανικό μέρος για καφέ λέμε ακριβώς αυτό! Έναν χώρο όπου πλημμυρίζει από άρωμα φρεσκοαλεσμένου καφέ και έχει ιδιαίτερη αισθητική. 



Έχει πολλές και διαφορετικές γωνιές για κάθε γούστο και διάθεση. Έχει τσαχπινιές μοντέρνας διακόσμησης με πολλά στοιχεία της κλασικής. Θα σταθώ περισσότερο στις υπέροχες πολυθρόνες που θέλεις να βουλιάξεις μέσα τους και τα πρωτότυπα ξύλινα τραπέζια που δημιουργούν παρεΐστικη όσο και στιλιστικά άψογη ατμόσφαιρα. 

Κυριαρχούν οι λευκοί και οι μαύροι τόνοι και τα γήινα χρώματα, το ξύλο που δίνει μια ζεστασιά στο χώρο ενώ ιδιαίτερο χαρακτήρα δίνουν και τα τσουβάλια από λινάτσα που είναι γεμάτα κόκκους καφέ. Σε κάνουν να ονειρεύεσαι ένα από αυτά στο σαλόνι του δικού σου σπιτιού! 

Αυτό που μπορείς κατά κάποιον τρόπο να “πάρεις” μαζί σου και σίγουρα θα αγαπήσεις είναι οι σφραγίδες και τα πρωτότυπα μηνύματα στους τοίχους. Η χαρά του instagram και οι πιο τέλειες ιδέες για status σε facebook και twitter. (Κι επειδή μιλάμε με ντοκουμέντα, μπορείς να δεις εδώ κιεδώ)

Όλα αυτά όμως τα βλέπεις και στις φωτογραφίες που τραβήξαμε -γιατί μιλάμε με ντοκουμέντα- επισκεπτόμενοι τον χώρο. Πολύ σύντομα μάλιστα, υπολόγισε μέχρι το τέλος του 2014, θα υπάρχουν αντίστοιχα καταστήματα FLOCAFE Espresso Room σε ακόμα περισσότερα σημεία σε όλη την Ελλάδα. Αυτό που δεν βλέπεις, και που γι’ αυτό είμαι εγώ εδώ, είναι τα συναισθήματα που γεννιούνται σε αυτόν το νέο χώρο. Κράτα σημειώσεις!



Η ατμόσφαιρα δεν είναι ηλεκτρισμένη αλλά η ιδανική και μπορεί να ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό. Μπορείς να απολαύσεις τον καφέ σου έξω αν θες να βλέπεις τον ήλιο ή τον κόσμο και τα αυτοκίνητα που πηγαινοέρχονται στον κεντρικό δρόμο, να καθίσεις σε ψηλό τραπέζι με σκαμπό αν νιώθεις ότι έχεις τρελή ενέργεια, να αράξεις στους καναπέδες ή τις αεροπορικές καρέκλες, να πιεις ήσυχα τον καφέ σου διαβάζοντας βιβλία ή τον Τύπο ή να γίνεις μέρος του ρυθμού που δίνουν οι συζητήσεις των επισκεπτών..

Επιπλέον, έχεις την δυνατότητα να επιλέξεις το αγαπημένο σου φρεσκοαλεσμένο χαρμάνι on the go αλλά και για το σπίτι αφού μπορείς να το αγοράσεις μαζί με αυτές τις τέλειες συσκευασίες που είναι για...coffee lovers & passionate people!



Κι επειδή έχω κάνει το ρεπορτάζ μου, με την βοήθεια των εξειδικευμένων baristi, μπορώ να σου πω τις διαφορετικές ποικιλίες που θα βρεις. Το America Latina 100% Arabica που παρασκευάζεται αποκλειστικά για τα καταστήματα FLOCAFE Espresso Room από 100% κόκκους Arabica από τη Βραζιλία και Κολομβία, το African Earth από αφρικανικές ποικιλίες Arabica και Robusta και το εξαιρετικά σπάνιο χαρμάνι Honduras Premium, που καλλιεργείται σε περιορισμένη ποσότητα και σε μία μόνο single estate φάρμα. Για να καταλάβεις πόσο ξεχωριστό είναι, πρέπει να σου πω ότι για την παρασκευή του espresso χρησιμοποιείται η μοναδική μηχανή ELEKTRA.

Όλα αυτά θα τα βρεις να σε περιμένουν στα ράφια του ειδικά διαμορφωμένου corner που υπάρχει στο κατάστημα. Σίγουρα, εκεί θα περάσεις πολύ ώρα χαζεύοντάς τα και παλεύοντας με την επιθυμία να τα αγοράσεις όλα!

Εκτός από καφέ όμως και τις φανταστικές συσκευασίες, που είναι σαν αυτές που βλέπεις να κρατούν οι αγαπημένοι σου σταρ στις ταινίες, μπορείς να αγοράσεις εκλεκτές ποικιλίες τσάι απ’ όλο τον κόσμο, σπιτικές μαρμελάδες και χειροποίητα γλυκά του κουταλιού.



Και μιλώντας για γλυκά να σου πω ότι αν δεν φας τουλάχιστον λεμονόπιτα από το συγκεκριμένο κατάστημα θα χάσεις μια συγκλονιστική γευστική εμπειρία. Βέβαια, υπάρχει μεγάλη ποικιλία από γλυκά στον κατάλογο. Cake cappuccino με επικάλυψη λευκής σοκολάτας, cookies λεμόνι, μηλόπιτα και τάρτα σοκολάτας... Τα υπόλοιπα θα τα ανακαλύψεις κι ακόμα καλύτερα θα τα γευτείς εκεί!



Το ίδιο ισχύει και για τα ελαφριά γεύματα που μπορείς να βρεις εμπνευσμένα από ιδιαίτερα πρωτότυπες συνταγές. Και μόνο που θα δεις ή θα σου σερβίρουν τραγανή μπρουσκέτα με σαλάμι και ψητό ταλαγάνι, tacos με κοτόπουλο και mini burger, αρκεί για να καταλάβεις πόσο λαχταριστά είναι! Είναι τα παρακάτω που βλέπεις στη φωτογραφία και τρέχει το σαλάκι σου. Όχι; Τα δοκίμασα για σένα και στα προτείνω!



Όλα αυτά λοιπόν σημαίνουν ότι μπορείς να ζήσεις την απόλυτη εμπειρία του καφέ από νωρίς το πρωί μέχρι το βράδυ. Επίσης, μπορείς να απολαύσεις ευφάνταστα cocktails με βάση τον καφέ! Τέλειο; Για αυτό σου λέω, στο FLOCAFE Espresso Room ο καφές είναι νέα εμπειρία! 

Εμείς, ζητήσαμε να δοκιμάσουμε και είδαμε με τα ματάκια μας να φτιάχνονται τα εξής: Marple Drop caldo με κρέμα και σφέρνδαμο, Flo White signature cappuccino caldo -σε αυτό μην ζητήσεις τη συνταγή γιατί μου είπαν είναι το μυστικό τους- White Cinnamon caldo με κρέμα και κανέλα.



Θα σου αποκαλύψω όμως ένα άλλο μυστικό! Μπορείς να παραγγείλεις cappuccino και ο barista θα σε μυήσει στη διαδικασία παρασκευής του, σύμφωνα με τα πρότυπα του WBC (World Barista Championship), αφού θα έρθει να τον φτιάξει μπροστά σου! Κάπως έτσι νιώθεις ότι είσαι σαν στο σπίτι σου και πλέον θα ξέρεις ότι αυτά τα εντυπωσιακά φλιτζάνια που έρχονται στο τραπέζι σου και έχουν απίστευτα σχέδια τα φτιάχνει άνθρωπος και όχι οι νεράιδες του καφέ. Αν και ο κάθε barista στα δικά μου μάτια μοιάζει λίγο με νεράιδα. Αν είσαι λάτρης του καφέ, σίγουρα με νιώθεις.



Κλείνοντας, να σου πω ότι στα συν είναι και η σωστή και γρήγορη εξυπηρέτηση. Ευγένεια και χαμόγελο ήταν αυτά που συνάντησα παρόλο που τους έκανα ένα εκατομμύριο ερωτήσεις. Για σένα δούλεψα! Λοιπόν, πάμε για καφέ;

Ραντεβού στη Χαριλάου Τρικούπη, στη Νέα Ερυθραία! Στο νούμερο 146.

P. S. Αυτές οι γραμμές γράφτηκαν πίνοντας καφέ και ακούγοντας το –πρέπει να το βρεις τώρα στο YouTube- “The Coffee song” του Frank Sinatra. It's all about coffee!

By  TLIFE

Λίγο Σάκη ακόμα…

Σάκης. Στο άκουσμα αυτού του ονόματος το μυαλό σου -εντάξει, το δικό μου- πηγαίνει μόνο σε έναν άνθρωπο. Δεν είναι μαγικό; Γι’αυτό και ο τίτλος μου σε αυτό το -προσοχή! πολύ προσωπικό- post είναι αυτός που βλέπεις. Και για έναν ακόμα λόγο. Γιατί ο κορυφαίος Έλληνας σταρ έχει γίνει από τον περασμένο Απρίλιο μέρος της καθημερινότητάς μου. Και ναι, δε με χάλασε καθόλου!

Όλα ξεκίνησαν, κάπου εδώ, όταν ο Σάκης Ρουβάς ανακοίνωσε την καλοκαιρινή του περιοδεία με τον πρωτότυπο τίτλο The Ace Of Hearts Tour. Τo συγκεκριμένο hashtag έγινε αναπόφευκτα ένα από τα αγαπημένα μου (καρδούλες παντού και τέτοια) και μετράει πάνω από 5.000 post -και λίγα λέω- στα social media. Φυσικά, ανάμεσα σε αυτά είμαι κι εγώ! Γιατί σε ό,τι έχει να κάνει με τον Σάκη, πάντα κάπου είμαι κι εγώ. Έμπρακτα, η πιο πιστή οπαδός του #FollowSakis. Γιατί όσες φορές και να τον δω, να τον ακούσω, να του μιλήσω, να γράψω γι’αυτόν πάντα θα θέλω «λίγο Σάκη ακόμα». 


Το μουσικό υπερθέαμα λοιπόν, που παρουσίασε με την ομάδα του -γιατί ο Σάκης είναι από αυτούς που του αρέσει να «παίζει» ομαδικά- σε πολλούς σταθμούς σε Ελλάδα και Κύπρο (δες εδώ όλους τους σταθμούς) αποδείχθηκε η καλύτερη περιοδεία της καριέρας του. Μία από τις πιο ωραίες εμπειρίες της ζωής του και το πιο Grand Finale στον κύκλο των live εμφανίσεών του. 

Αυτό σημαίνει ότι θα κάνουμε πολύ καιρό να τον ξαναδούμε στο stage να μας λέει «Πιο ψηλά», «Σε πεθύμησα», «Σ’έχω ερωτευτεί», «Μόνο για μια στιγμή», «Και σε θέλω», «Όλα καλά», «Δεν έχει σίδερα η καρδιά μου», «Ξανά», «Σε θέλω σαν τρελός», «Μην αντιστέκεσαι»… κι άμα συνεχίσω εύκολα θα μπορούσα να φτιάξω μια τεράστια playlist από τραγούδια του που αγαπώ. (Τραγούδια που τα σιγουτραγουδάω και στο γραφείο. Μετά τα κολλάω και στην Εβίτα και ξεκινάει να τα τραγουδάει εκείνη κι εγώ γελάω!)

Από το Νοέμβρη θα τον βλέπουμε στον ρόλο του Ηρακλή στη θεατρική παράσταση που συμμετέχει. Επίσης, θα κυκλοφορήσει σύντομα η νέα του ταινία «Chevalier», ενώ στα σκαριά είναι και οι «Ήρωες» στον ANT1. Γιατί ο Σάκης δεν μπορεί ποτέ να κάνει ένα μόνο πράγμα, αλλά ευτυχώς τα κάνει όλα μοναδικά! Δίνει το δικό του στίγμα…


Αυτό έκανε και στο The Ace Of Hearts Tour. Άφησε το σημάδι του κάνοντας κάτι τόσο μεγάλο, που σίγουρα θα είναι σημείο αναφοράς για πολλά χρόνια ακόμα. Και δε στο λέω σαν ρουβίτσα, αλλά σαν άνθρωπος που το έζησε όλο αυτό από πολύ κοντά.

Μπορώ να σου πω, χωρίς καμία επιφύλαξη και έχοντας ντοκουμέντα, ότι οι άνθρωποι που δούλεψαν για να στηθεί αυτή η υπερπαραγωγή το έκαναν με μεγάλη συνέπεια και πολλή όρεξη. Γιατί αν δουλεύεις με τον Σάκη δεν υπάρχει άλλος τρόπος να γίνουν τα πράγματα. Μπορείς λοιπόν να φανταστείς και τη δική μου χαρά που κατά κάποιον τρόπο έγινα κομμάτι αυτού του tour ή καλύτερα έγινε αυτό κομμάτι δικό μου. Είναι τα καλά της δουλειάς μου! 


Έζησα την αγωνία του «πριν», την ένταση του πρώτου φαντασμαγορικού show στην Αθήνα (και σου έγραψα γι’αυτό), την πορεία και την αποθέωση του Σάκη σε κάθε σταθμό και φυσικά, το Grand Finale. Με τούτα και με κείνα, το Σάββατο στο Tae Kwon Do έκλεισα έναν κύκλο, επαγγελματικό ή και ζωής θα μπορούσα να πω, που θα μου λείψει αφάνταστα! Έχεις ακούσει αυτό που λένε ότι όλα τα καλά στη ζωή κάποτε τελειώνουν; Εγώ θα πω πως, όλα τα καλά κάποτε ολοκληρώνουν τον κύκλο τους. Και μετά τα σκέφτεσαι και χαίρεσαι που τα έζησες και τα νοσταλγείς και σου λείπουν.

Το ένιωσα ήδη από τη συνέντευξη Τύπου όταν μίλησα με τον Σάκη (ναι, πια μπορώ να λέω και αυτό) και τον ρώτησα ακριβώς αυτό. Η απάντηση που μου έδωσε ήταν ότι όλο αυτό που βίωσε ήταν τόσο δυνατό και η ενέργεια του κόσμου τόσο μεγάλη που θα την κρατήσει για πολύ καιρό σαν απόηχος του tour. Με λίγα και απλά λόγια, γέμισε το ρεζερβουάρ αγάπης και μπορεί να κάνει πολλά χιλιόμετρα ακόμα!


Εννοείται όμως πως θα του λείψει το να λέει ένα ολόκληρο στάδιο το όνομά του ρυθμικά και να ξεσηκώνεται με ένα απλό νεύμα του χεριού του! Το είπε και στο φινάλε της συναυλίας αφήνοντάς μας με την εικόνα που όλες οι ρουβίτσες θέλαμε να κρατήσουμε. Ένας τρελαμένος, από την ένταση της βραδιάς, και ημίγυμνος Σάκης να λέει «θα μου λείψετε».

Και από το τέλος, ας σε πάω στην αρχή. Για να σου πω τι μου άρεσε εμένα από το The Grand Finale. Έτσι, ανάποδα! Γιατί «έτσι γουστάρουμε κι όταν φρικάρουμε τον κόσμο ανάποδα γυρνάμε». Για τους δυνατούς λύτες, η ώρα αυτή είναι που θα σου μιλήσω για τους Onirama. Κυρίως για την «πληθωρική» παρουσία του Θοδωρή Μαραντίνη στη σκηνή. 


Πριν όμως, οφείλω να σου ομολογήσω ότι τον αγάπησα ένα «τσικ» -η πιο γνωστή μονάδα μέτρησης- παραπάνω μετά το νέο του τραγούδι «Τι είναι αγάπη». Το δεύτερο αγαπημένο μου hashtag τον τελευταίο καιρό, που με έβαλε στην διαδικασία να σκεφτώ. Εσύ, έχεις αναρωτηθεί #tieinaiagapi; Κι αν με διαβάζεις Θοδωρή, να ξέρεις ότι θέλω πολύ να παίξω στο video clip αυτού του τραγουδιού. Αλλιώς θα φτιάξω ένα δικό μου! Γιατί, όπως έγραψες κι εσύ, «η αγάπη είναι μια τρέλα». 

Και όλο αυτό με έναν περίεργο τρόπο με επαναφέρει σε αυτό που έλεγα πριν αυτοπροταθώ για το clip. Πριν το τέλος της συναυλίας, ο Θοδωρής εμφανίστηκε για δεύτερη φορά στη σκηνή. Όχι με την υπόλοιπη μπάντα αλλά μαζί με τον Σάκη και εκεί ένιωσα ότι ταιριάζει απόλυτα η τρέλα του ενός με του άλλου. 

Ο frontman του δυναμικού συγκροτήματος άλλωστε έχει αποδείξει ότι τα live του είναι ξεσηκωτικά. Όσοι έχουν πάει έχουν κάνει αυτή τη ρυθμική κίνηση με τα χέρια τους που έχει καθιερώσει στις εμφανίσεις τους κι έχουν χοροπηδήσει σαν πεντάχρονα κι έχουν νιώσει σαν να πηγαίνουν σε πάρτι με φίλους. Όσοι έχουν πάει ξέρουν!

Όμως αυτό που δεν ήξερε κανείς μας μέχρι εκείνο το βράδυ, ήταν ότι η Δούκισσα Νομικού θα μπορούσε να σταθεί επάξια στο πλευρό του Σάκη Ρουβά. Και να κάνει μαζί του ντουέτο. Σε δύο τραγούδια. Και μάλιστα από τα πιο αγαπημένα. Και να σου πω ότι και εκείνη δηλώνει: «Ήμουν, είμαι και θα είμαι μια ρουβίτσα και νομίζω πως όσο περνάει ο καιρός η αγάπη μου για τον Σάκη μεγαλώνει». Δες εδώ!

Εμφανίστηκε λοιπόν σαν rock star με την κιθάρα της και τραγούδησε «Εμένα θες». Και μετά ο Σάκης της πρότεινε να της φτιάξει μακαρόνια με κιμά. Πιστεύω δε θα βρεθεί ποτέ καμία γυναίκα –ακόμα κι αν είναι χορτοφάγος- που θα πει όχι στο Σάκη σε μια τέτοια πρόταση! 


Η μοναδική Δούκισσα τον συνόδευσε, όπως καταλαβαίνεις, στο «Έλα μου» και την επιβράβευσε με αγκαλιές, φιλιά, με πολλά μπράβο και με ένα… χτύπημα στα οπίσθια. Το αποτέλεσμα ήταν να τον κυνηγάει κι εκείνη στο stage για να ανταποδώσει. Τρέλα! Αλλά από εκείνη, την ακίνδυνη…

Από τις πολύ δυνατές στιγμές της βραδιάς ήταν όταν στη σκηνή ανέβηκε μία μικρή θαυμάστρια. Την ώρα ακριβώς που ο Σάκης τραγουδούσε το «Σ’ έχω ερωτευτεί», γονάτισε μπροστά της και της το αφιέρωσε. Και σκεφτόμουν: «Εγώ γιατί δεν έχω ανέβει ακόμα στο stage;». Ακολούθησαν κι άλλες θαυμάστριες που όρμησαν για να τον αγκαλιάσουν. Ούτε σε αυτές ήμουν. Η μεγαλύτερη απ’όλες ήταν από κάτω και τον θαύμαζε. 

Ξέρω, φαντάζεσαι θα πω για μένα, αλλά αυτή τη φορά αναφέρομαι στην Κάτια Ζυγούλη. Στο κορίτσι του! Του αφιέρωσε το ίδιο τραγούδι ανεβάζοντας μία φωτογραφία στο instagram. Δε γίνεται να μην τον ερωτεύεται κάθε φορά που τον βλέπει στη σκηνή. Δε γίνεται!


Αν έβλεπες κι εσύ τα μάτια της την ώρα που τραγουδούσε δεν χρειάζεσαι υπότιτλους για να καταλάβεις τι του έλεγαν… 

Πού καταλήγω μετά από όλα αυτά; Στο ότι η συναυλία αυτή είχε πολλή αγάπη και καρδούλες παντού, πέρασε το δικό της μήνυμα για το Όραμα Ελπίδας (να τα λέμε κι αυτά), είχε πολύ δημιουργική κούραση για όσους δούλεψαν για αυτήν –βλέπε ProgressivePr- και λίγο θλίψη. Γλυκιά. Για το τέλος… Για όλα όσα τελείωσαν εκείνο το βράδυ, για να αρχίσουν βέβαια άλλα, καινούρια. Για όσους (μου) έλειπαν από αυτή τη βραδιά. Για το "μαγικό συστατικό" και για την καλύτερη κολλητή του γαλαξία ολόκληρου. Ξέρετε εσείς!

P.S. Το σπουδαίο στη ζωή είναι να φτάνεις «πιο ψηλά» από τον εαυτό σου. (Ε) Ο Σάκης αυτό ακριβώς κάνει. Κάθε φορά! Τώρα, ξέρεις και ποιο τραγούδι του πρέπει να ψάξεις στο You Tube. Το ολοκαίνουριο «Πιο ψηλά» του Σάκη Ρουβά.

By TLIFE

Καμιά φορά, μια αγκαλιά είναι όλα όσα χρειάζεσαι!

Πέρασαν αρκετές μέρες από εκείνη τη μαγική βραδιά στο Μέγαρο Μουσικής αλλά ακόμα βασανίζει γλυκά το μυαλό μου. Όχι μόνο γιατί ήταν οΜίλτος Πασχαλίδης –που όλοι πια ξέρετε ότι είναι το αγόρι μου- αλλά γιατί τα είχε όλα! 



Ήταν η πρώτη μου συναυλία στον Κήπο του Μεγάρου. Απορώ γιατί αφού μένω τόσο κοντά. Η πρώτη φορά που κι ο Μίλτος κάνει live εκεί. Δεν γινόταν να μην το αναφέρω! Βασικά, η πρώτη φορά που κάνει μόνος του γιατί μέσα στο καλοκαίρι έχει κάνει guest σε άλλους. Ήταν η πρώτη φορά που η Δάφνη, ο Βασίλης, η Χριστιάνα, η Λία, η Έμη, ο Πέτρος κι εγώ βρεθήκαμε, με τούτα και με εκείνα, όλοι μαζί σε ένα τέτοιο γεγονός. Και ήταν ακριβώς αυτοί με τους οποίους ήθελα να το μοιραστώ.

Ο χώρος αυτός είναι το ιδανικότερο μέρος για να ζήσεις τις πιο όμορφες καλοκαιρινές νύχτες με τα πιο μακρινά μουσικά ταξίδια. Εσύ που ξέρεις ότι η συναυλία «Αυτοί μου λείπουν πιο πολύ» έγινε στις 27 Σεπτεμβρίου σου ακούγεται περίεργο να μιλάω για καλοκαίρι στις αρχές του φθινοπώρου. Το καλοκαίρι όμως, για μένα τουλάχιστον, δεν τελειώνει ποτέ!

Είναι λίγο σαν τον χωρισμό που δεν παίρνεις απόφαση και το τραβάς και το τραβάς… Συνεχίζω να τρώω παγωτά -ποιος μπορεί να σταματήσει;- και να κάνω όνειρα για τις επόμενες διακοπές. Εννοείται, συνεχίζω να μιλάω σε φίλους και γνωστούς «ακαταπαυστά» για τις φετινές διακοπές μου. 

Κι όλα αυτά ενώ έξω μπορεί να κάνει κρύο και να βρέχει. Κάπως έτσι ήταν και την ημέρα της συναυλίας. Έβρεχε λίγες ώρες νωρίτερα και έβρεξε και λίγες ώρες αργότερα. Κατά τη διάρκεια, υπήρχε μόνο η φωνή του Μίλτου και όλων όσων κάλεσε στη σκηνή για να τραγουδήσουν μαζί του. Φωνές που ενώθηκαν με τους στίχους και τα τραγούδια αυτών που λείπουν, του Μάνου Ξυδούς, του Άλκη Αλκαίου, του Μάριου Τόκα, του Δημήτρη Μητροπάνου και του Σάκη Μπουλά. 



Ήταν ένα από τα καλύτερα live του, που το γούσταρε κι εκείνος τόσο όσο και ο κόσμος από κάτω. Και μιλάμε για πολύ κόσμο, καθισμένο στο γρασίδι του Μεγάρου να απολαμβάνει κομμάτια όπως το «Νανούρισμα», το «Κακές συνήθειες», το «Μπλουζ της άγριας νιότης» ή το «Σαράκι του Ρεμπώ». Πολλοί δεν άντεξαν και σηκώθηκαν σε αρκετά κομμάτια. Μέχρι να τους φωνάξει κάποιος από πίσω ότι δεν βλέπει. Τουλάχιστον, όλοι άκουγαν όσα τραγουδούσε και έλεγε ο Μίλτος, γιατί είπε πολλά. Για τις ιστορίες των τραγουδιών και για τους φίλους του. Για αυτούς που του λείπουν αλλά κυρίως για αυτούς που ήταν εκεί.


Η Μιρέλλα Πάχου, μία από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς που υπάρχoυν, είναι πάντα στο πλευρό του Μίλτου 

Από τις πιο όμορφες στιγμές ήταν όταν στη σκηνή ανέβηκε ο μπαμπάς του. Τον πήρε αγκαλιά και σαν ο κόσμος όλος να άρχισε εκείνη τη στιγμή! Γιατί όσο χρονών και να είσαι κι ακόμα και να έχεις κάνει δικά σου παιδιά, αυτή η αγκαλιά από τον μπαμπά σου είναι κάτι μαγικό. Σαν κορίτσι μπορεί να τα βλέπω λίγο διαφορετικά τα πράγματα (είμαι άλλωστε το κορίτσι του μπαμπά) αλλά αν διαβάσεις εδώ τις σκέψεις του Κωνσταντίνου θα δεις ότι δεν επέχει πολύ από αυτό που σου λέω.



Ωστόσο, αλλού θέλω να καταλήξω! Στη δύναμη της αγκαλιάς. Όχι μόνο των γονιών σου αλλά και αυτή των φίλων σου, του συντρόφου σου ή απλά μιας ανοιχτής αγκαλιάς που βρήκες να μπεις. Το διαβάζεις και χαμογελάς, είμαι σίγουρη! 

Αν είσαι από αυτούς που δεν δίνουν μεγάλη σημασία στις αγκαλιές να σου πω ότι είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι τις χρειαζόμαστε. Η αμερικανίδα ψυχοθεραπεύτρια Virginia Satir έχει πει: «Χρειαζόμαστε τέσσερις αγκαλιές την ημέρα για να επιβιώσουμε, οκτώ αγκαλιές την ημέρα για να συντηρηθούμε και δώδεκα αγκαλιές την ημέρα για να αναπτυχθούμε.» Με απλά μαθηματικά, η ημερίσια δόση αγκαλιάς που χρειάζεσαι ανέρχεται στις 24. Ώρα είναι τώρα να αμφισβητήσεις και την επιστήμη! 

Καμιά φορά, μια αγκαλιά είναι όλα όσα χρειάζεσαι… Για να γεμίσεις ενέργεια, να πάρεις κουράγιο, να πάρεις φόρα. Για να νιώσεις αγάπη, να δείξεις αγάπη. (Το λέει και ο Μίλτος στο τραγούδι "Του φθινοπώρου τα φιλιά": Η αγάπη θέλει μια αγκαλιά, λίγο κρασί κι ένα ζεστό κρεβάτι...) Για να κλάψεις όταν πονάς, να κουρνιάξεις όταν φοβάσαι, να αράξεις όταν νιώθεις χαμένος. Για να μοιραστείς τη χαρά και τον ενθουσιασμό, για να τελειώσεις ή να αρχίσεις κάτι…

Και επειδή φαντάζομαι τις ενστάσεις σου, θα σου πω πως πάντα υπάρχει κάποιος που θα έχει μια ανοιχτή αγκαλιά για σένα. Ή γίνε εσύ η ανοιχτή αγκαλιά για κάποιον… Για αυτούς που είναι εδώ! Ή και μια φανταστική αγκαλιά για αυτούς που λείπουν… 

P.S. Καμία ανατροπή. Το τραγούδι που θα ψάξεις στο You Tube θα είναι από Μίλτο Πασχαλίδη, το «Παρουσία». Είναι το «ταίρι» της μεγάλης επιτυχίας «Απουσία», που έχει γράψει ο Μίλτος και ερμηνεύει ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας.

By TLIFE

«Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα» part 2

Δεν χρειάζεται να έχεις δικά σου παιδιά για να τα αγαπήσεις. Φυσικά, ούτε είναι αυτό προϋπόθεση για να τα βοηθήσεις όπου, όπως και όποτε μπορείς. «Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα», σου είπα πριν από λίγες εβδομάδες (διάβασε εδώ περισσότερα) δανειζόμενη τον στίχο από το τραγούδι του Παύλου Σιδηρόπουλου. Κι αυτό θα σου επαναλάβω και τώρα θέλοντας να σου μιλήσω για αυτό που έχουν καταφέρει ο Έλπις και η Δώρα. Το ζευγάρι που τα παράτησε όλα και ξεκίνησε, με μόνο εφόδιο τα σακίδιά του και την τρέλα του, να γυρίσει την Αφρική. 

Το ζευγάρι που τα άφησε όλα για να διασχίσει την Αφρική με μια σκηνή και δυο σακίδια, μιλάει στο TLIFE!

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους έρχονται σε επαφή με τις δύσκολες συνθήκες που βιώνουν οι άνθρωποι της κάθε χώρας της Μαύρης Ηπείρου. Σε αυτό που στέκονται πιο πολύ είναι οι χαμογελαστές φατσούλες των παιδιών που ενθουσιάζονται με την παρουσία τους αλλά και με όσα κάνουν για αυτά. Γιατί ο Έλπις και η Δώρα κάνουν για αυτά το άπιαστο πραγματικότητα!



Βοηθούν με όποιον τρόπο μπορούν έτσι ώστε να έχουν πρόσβαση στο δικαίωμα της εκπαίδευσης όσο περισσότερα παιδιά γίνεται. Από το να χτίσουν και να βάψουν σχολικές αίθουσες, μέχρι το να συγκεντρώσουν λεφτά για όλα αυτά που χρειάζονται. O Nelson Mandela είχε πει: "Education is the most powerful weapon which you can use to change the world." Αυτό το ενστερνίζονται απόλυτα και το αποδεικνύουν συνεισφέροντας σε αυτή την αλλαγή. Χρειάζονται όμως και τη δική σου βοήθεια…



Ξεκίνησαν λοιπόν εδώ και λίγες μέρες μια ιντερνετική καμπάνια με τίτλο #help2learn. Δες ΕΔΩ! Έχουν πιάσει από νωρίς τον αρχικό στόχο τους αλλά θέλουν να δώσουν το κάτι παραπάνω στα νέα τους φιλαράκια στο Nairobi. 

Γιατί η χαρά στα μάτια αυτών των παιδιών δεν περιγράφεται με λέξεις. Ένα στυλό ή ένα τετράδιο -κάτι που για τα δικά μας παιδιά είναι δεδομένο και αυτονόητο- μπορεί να τους φτιάξει τη μέρα, το μήνα, το χρόνο…Αν μπορείς να συμβάλεις κι εσύ σε όλο αυτό θα δώσεις χαμόγελο στους μικρούς αλλά και στον Ελπιδοφόρο και τη Δώρα. Ίσως σε αυτούς ακόμα πιο μεγάλο! 

Εγώ, χαίρομαι και μόνο που έχεις φτάσει διαβάζοντας μέχρι εδώ και έμαθες για τους δύο νέους μου φίλους -γιατί νιώθω ήδη έτσι- αλλά και το πόσο σπουδαία πράγματα μπορεί να κάνει κάποιος αν έχει όρεξη και ανάγκη να προσφέρει. Γιατί δεν έχει σημασία αν το παιδί μιλάει άλλη γλώσσα, έχει άλλο χρώμα δέρματος, έχει άλλα χαρακτηριστικά, άλλη θρησκεία ή δεν ζει καν στη δική σου χώρα. Το παιδί είναι το μέλλον! «Υπερασπίσου» το μέλλον σου/μου/τους.

P.S. Έχεις ήδη καταλάβει πως σε αυτό το post το μόνο τραγούδι που ταιριάζει και πρέπει να ψάξεις στο You Tube είναι το Κάποτε θα\'ρθουν του Παύλου Σιδηρόπουλου

By TLIFE

Roadtrip με τα κορίτσια και τελικό προορισμό την Καραϊβική της Ελλάδας!

Φουλάραμε τον Θούλη (έτσι λέμε το Fiat της Έμης) με βενζίνη και ξεκινήσαμε από την Αθήνα για την καλοκαιρινή μας περιπέτεια! Roadtrip μόνο για κορίτσια. Η Δήμητρα (η κολλητή), η Έμη (η γαμάτη), η Βάσια (η ψαγμένη) κι εγώ (η τρελή).



Το σχεδιάζαμε καιρό και το πραγματοποιήσαμε λίγο πριν αποχαιρετήσουμε επίσημα το καλοκαίρι. Γιατί ανεπίσημα, το καλοκαίρι δεν τελειώνει ποτέ για μας! 

Βάλαμε λοιπόν στο cd player του αυτοκινήτου Beatles και φύγαμε! Με τελικό προορισμό τα Λιχαδονήσια, την Καραϊβική της Ελλάδας. Γιατί όλοι οι δρόμοι οδηγούν (κάπου) στην Εύβοια! Ειδικά το καλοκαίρι! Και αν έχεις τόσο μαγικά μέρη και τόσο κοντά σου, γιατί να ονειρεύεσαι άλλους εξωτικούς προορισμούς;



Κάνω skip όσα προηγήθηκαν και σε πάω κατευθείαν στην τελευταία μέρα του ταξιδιού. Στο αποκορύφωμα! Στο κερασάκι της τούρτας. Η στιγμή που ταξιδιού που ήταν legen... wait for it... dary!

Αποχαιρετώντας λοιπόν τα νερά του Παγασητικού, ξεκινήσαμε πρωί από τον Άγιο Δημήτριο στον Πτελεό και φτάσαμε, οριακά, στα Καμμένα Βούρλα. Εκεί, μας περίμενε το καραβάκι που θα μας πήγαινε στα μαγευτικά Λιχαδονήσια.



Είχαμε πάρει συμβουλές και οδηγίες από φίλους και γνωστούς για τα συγκεκριμένα νησάκια. Όταν η Έμη μας το πρότεινε, που της το πρότεινε ένας άλλος φίλος, είπαμε αμέσως ΝΑΙ! Σαν τον Λουκιανό Κελαηδόνη κι εμείς...

Γιατί το καλοκαίρι λες «ναι» σε κάθε τρέλα! Ειδικά όταν είσαι με φίλες. Και ακόμα περισσότερο όταν είσαι σε διακοπές με τις φίλες σου. Και η επιλογή μάς αποζημίωσε! Εμένα και για έναν λόγο παραπάνω γιατί είδα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ φωκάκι. Η αγαπημένη μου Μονάχους Μονάχους ξεπρόβαλε λίγο πριν πιάσουμε λιμάνι. 



Μπορεί να μην είδα πηγαίνοντας στην Αλόννησο αλλά το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα στα Λιχαδονήσια. (Θυμήσου εδώ όλα όσα είχαμε πει για τα φωκάκια και το πόσο κινδυνεύουν.) Κάπως έτσι βαφτίστηκε αυτό το μέρος «μαγικό» από την αρχή. 

Και ναι, είχε δίκιο ο φίλος μου ο Γιάννης όταν μου είπε ότι θα ξετρελαθώ γιατί πρόκειται για το πιο όμορφο κομμάτι του Αιγαίου. Γιατί είναι από την Εύβοια και την ξέρει καλά και την αγαπάει πολύ. Γιατί είναι φίλος μου και ξέρει τι με συγκινεί. Και γιατί για μένα είναι «μαγικό συστατικό» και είναι αυτός που μου έχει αποδείξει άπειρες φορές ότι υπάρχει μαγεία! 



Με τούτα και με κείνα, φτάσαμε στο πιο εξωτικό μέρος της χώρας και στο πιο μαγικό μέρος της Βόρειας Εύβοιας που οι ντόπιοι το αποκαλούν μικρές Σεϋχέλες. Το όνομα αυτό προέκυψε από τη σύγκριση των αεροφωτογραφιών που έκαναν κάποιοι επισκέπτες. Μια ανάσα από τη Λιχάδα. Εξακόσια μόλις μέτρα από την Εύβοια.

Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα νησιών που είναι αποτέλεσμα ηφαιστειακής δραστηριότητας και ένα μεγάλο τμήμα τους βυθίστηκε από σεισμό που έγινε το 426 π.Χ. 



Τα μεγαλύτερα από τα νησάκια είναι η Στρογγυλή και η Μανολιά, λίγο μικρότερα η Μικρή Στρογγυλή, το Στενό, η Βάγια και μερικά ακόμα μικρότερα που ονομάζονται ποντικονήσια. 

Σύμφωνα με τη μυθολογία, η σύζυγος του Ηρακλή η Διηάνειρα, πιστεύοντας ότι την απάτησε, του έστειλε με τον υπηρέτη τους, τον Λίχα έναν δηλητηριασμένο χιτώνα. Ο Ηρακλής τον φόρεσε και άρχισε να υποφέρει από τους πόνους και τον άρπαξε και όμορφα και ωραία τον εκσφενδόνισε προς την θάλασσα. Τα μέλη του έπεσαν γύρω από το ακρωτήρι Κήναιο, όπου ο Ποσειδώνας τα μεταμόρφωσε σε μικρά νησάκια, γνωστά σήμερα ως Λιχαδονήσια! 



Το σκάφος μας άφησε στο φυσικό λιμάνι της Μανολιάς όπου υπάρχει μία οργανωμένη παραλία και φυσικά η καντίνα που, όπως έμαθα εκ των υστέρων, την διαχειρίζεται τα τελευταία χρόνια η οικογένεια Λυμπέρη. Θα βρεις πεντανόστιμο φαγητό με θαλασσινά και σουβλάκια αναψυκτικά και φυσικά καφέ. Από παγωμένους καφέδες έχει βέβαια μόνο φραπέ οπότε ετοιμάσου για αυτό ή για ουζάκι με μεζέ! Να δοκιμάσεις οπωσδήποτε το σαγανάκι.

Επειδή όμως εμείς είμαστε λάτρεις της περιπέτειας περιηγηθήκαμε πέρα από αυτό το σημείο θέλοντας να κάνουμε πιο πριβέ βουτιές. 



Στο νότιο τμήμα της Μανoλιάς λοιπόν συναντήσαμε κτίσματα από τον οικισμό του νησιού. Μπορεί πλέον να μην είναι κατοικήσιμα τα νησάκια αλλά στο παρελθόν ο πληθυσμός τους έφτανε τους 70 κατοίκους. Ο οικισμός σχεδόν εγκαταλείφθηκε από την δεκαετία του 1960 και σήμερα έχουν μείνει μόνο το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου και κάποια μισογκρεμισμένα τείχη, θεμέλια σπιτιών και ερείπια. 



Έχουν φυσικά κηρυχθεί προστατευόμενοι αρχαιολογικοί χώροι αφού κατοικούνταν από την κλασική αρχαιότητα μέχρι τους βυζαντινούς χρόνους. 

Λίγο πιο κοντά με την ιστορία θα σε φέρει και η επίσκεψη στο ναυάγιο, δυτικά του νησιού, εκεί όπου σε μια σειρά από ξέρες ναυάγησε το 1943 ελληνικό φορτηγό πλοίο επιταγμένο από τους Γερμανούς. 



Η εξερεύνησή μας συνεχίστηκε στα υπόλοιπα γύρω νησάκια. Αφήσαμε τα πράγματά μας σττην ακτή της Μανολιάς και κάνοντας τρελή πατέντα για να πάρουμε μαζί μας την ψηφιακή φωτογραφίσαμε τα καταγάλανα νερά και το απίστευτης ομορφιάς τοπίο. Ένα από αυτά τα μικρούτσικα, το «πήρα» δικό μου! Το «κατέκτησα» και τώρα μου «ανήκει» . Εκτός αν είναι να πληρώσω ΕΝΦΙΑ οπότε το αφήνω στα ψάρια του!



Fun fact: Κολυμπώντας ανάμεσα στα νησάκια μας εντόπισε το καΐκι «Τα είδα όλα» και μας αποκάλεσε γοργόνες! Η αλήθεια είναι ότι νιώσαμε λίγο σαν να ανήκουμε εκεί, γίναμε ένα με το φυσικό περιβάλλον. Τσούχτρες κολυμπούσαν ακριβώς δίπλα μας, τα θαλασσοπούλια αδιαφορούσαν για την παρουσία μας και όλα τα κοράλια, τα φύκια και οι πέτρες πέρασαν κάτω από τα πόδια μας. Φύγαμε και με μερικά «παράσημα» στις πατούσες! Άξιζε τον κόπο και τον πόνο.



Προλαβαίνεις και τώρα να πας κι εσύ καθώς οι εκδρομές συνεχίζονται και τον Σεπτέμβριο, καιρού επιτρέποντος. Κι άμα πας, όποτε πας, ή αν έχεις ήδη πάει στείλε μου εδώ και τις δικές σου εντυπώσεις!

P. S. Σε αυτό το post μόνο Beatles πρέπει να ψάξεις στο You Tube και σου προτείνω, με τούτα και με κείνα, το «We Can Work It Out».

By TLIFE

Ταξιδεύοντας με ιστιοπλοϊκό στα νησιά των Βόρειων Σποράδων

Για την ομορφιά των Σποράδων σου έχουμε μιλήσει πολλές φορές στο TLIFE. Είχαμε τη χαρά πολλές φορές στο παρελθόν να μαγευτούμε -γιατί μόνο αυτό μπορείς να πάθεις σε αυτό το νησί- από την Αλόννησο αλλά και να χαρούμε την καταπράσινη Σκόπελο και την περισσότερο κοσμοπολίτικη Σκιάθο. Δες εδώ κι εδώ! Για μένα, η επιστροφή στην Αλόννησο ήταν και μία υπόσχεση που είχα δώσει πέρυσι.

Αυτή τη φορά όμως εξερεύνησα και κάποια άλλα νησάκια των Βόρειων Σποράδων. Εκεί δεν μπορείς να πας με το πλοίο της γραμμής. Κι αυτό το κάνει ακόμα πιο μαγικό!

Ξεκινήσαμε λοιπόν από το γραφικό Πατητήρι με τον «Πλανήτη». Το πιο όμορφο ιστιοπλοϊκό που, όταν δεν κάνει ξενάγηση στους τουρίστες του, είναι αραγμένο στο λιμάνι του νησιού. Μπορείς εκεί να ρωτήσεις ότι πληροφορία θες για τις εκδρομές που κάνει ή να πας απέναντι στο Alonissos Travel που θα σε περιμένει το ζεστό χαμόγελο του Διογένη και των κοριτσιών του!



Κι αφού τα μάθεις όλα, ξεκινάς το ταξίδι σου στο Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο των Σποράδων. Πρόκειται για το πρώτο Θαλάσσιο Πάρκο της Ελλάδας και είναι η μεγαλύτερη προστατευμένη θαλάσσια περιοχή στην Ευρώπη! Αμέ! Εκτός από τη θαλάσσια περιοχή, το Πάρκο περιλαμβάνει την Αλόννησο, 6 μικρότερα νησιά καθώς και 22 βραχονησίδες!

Τα μικρά νησάκια είναι η Περιστέρα, η Κυρά Παναγιά, η Ψαθούρα, το Πιπέρι (αποτελεί τον πυρήνα του πάρκου και είναι εκεί που ζουν τα αγαπημένα μου φωκάκια), τα Σκάτζουρα και τα Γιούρα και μπορείς να τα προσεγγίσεις μόνο με πλοιάριο. Και όχι όλα! Εμείς, βρεθήκαμε με τον «Πλανήτη» σε κάποια από αυτά τα ερημονήσια.

Μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χάσεις αν βρεθείς για διακοπές στην Αλόννησο γιατί και μόνο το ταξίδι με ιστιοπλοϊκό είναι από μόνο του εμπειρία. Αλήθεια, ποια ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι για πρώτη φορά; Θυμάσαι το συναίσθημα της ανανέωσης που αυτό φέρνει μαζί του; Αξίζει! Και μην σκεφτείς ότι είναι διακοπές πολυτελείας γιατί πραγματικά το ποσό που δίνεις για όλες τις παροχές που έχεις είναι μικρό και αξίζει μέχρι και το τελευταίο ευρώ σου!

Η πρώτη στάση της θαλάσσιας εκδρομής είναι στη Μπλε Σπηλιά. Η στιγμή που οι φωτογραφικές μηχανές παίρνουν φωτιά γιατί το τοπίο είναι πραγματικά έργο τέχνης. Έργο της φύσης για την ακρίβεια γιατί μιλάμε για σημεία που το ανθρώπινο χέρι -ευτυχώς- δεν έχει παρέμβει. Η χαρά του instagram! Και η δική μου βέβαια, αφού για ακόμη μία φορά το καλοκαιρινό μου album γέμισε με το αγαπημένο μου μπλε της θάλασσας.



Η όλη διαδρομή κρατάει αρκετές ώρες -βέβαια εσύ νομίζεις ότι δεν κράτησε παρα μόνο λίγα λεπτά- και περιλαμβάνει πολλές στάσεις για βουτιές στις καταπράσινες παραλίες είτε πέφτοντας από το σκάφος είτε δένοντας στην ακτή. Ναι, σαν τις σκηνές που βλέπεις στις ταινίες!

Από τις πιο όμορφες παραλίες, που συναντήσαμε και κολυμπήσαμε στα νερά τους, ήταν ο Άγιος Πέτρος και τα Λαδάδικα που βρίσκεται στο κάτω μέρος της Περιστέρας.



Το αποκορύφωμα της ξενάγησης όμως είναι η Κυρά Παναγιά ή αλλιώς Πελαγονήσι. Είναι το μεγαλύτερο ακατοίκητο νησί των Βόρειων Σποράδων με έκταση 25 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Θα χρειαστεί να εξασκήσεις λίγο τις ορειβατικές σου ικανότητες για να φτάσεις στην κορυφή αλλά αυτό που θα δεις φτάνοντας θα σε αποζημιώσει...

Για την ιστορία, κατά τη Βυζαντινή περίοδο το νησί αυτό αποτελούσε σταθμό διερχόμενων πλοίων και λέγεται ότι κάποιο ναυάγησε εκεί. Παρόλα αυτά το ναυάγιο δεν έχει εξερευνηθεί ακόμα. Το 963 μ.Χ. ο Άγιος Αθανάσιος Αθωνίτης το αγόρασε από τους Βυζαντινούς άρχοντες, για να αποτελέσει μετόχι της Μονής της Αγίας Λαύρας. Μέχρι σήμερα λοιπόν ανήκει στο Άγιο Όρος.

Νοτιοανατολικά του νησιού βρίσκεται το μοναστήρι που χτίστηκε το 1100 και οι εγκαταστάσεις του. Ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει πάνω σε αυτό με την πάροδο του χρόνου αφού έχει γίνει μονάχα και σταδιακά μία μικρή ανακαίνιση. Όλα τα υπόλοιπα παραμένουν ίδια με την εποχή που πρωτοχτίστηκε.



Εκεί, ζει και ο μοναδικός άνθρωπος του νησιού που δεν είναι άλλος από τον πάτερ Χαρίτωνα. Ο πιο γήινος μοναχός που θα συναντήσεις ποτέ και θα σε υποδεχτεί και θα σου μιλήσει για την ιστορία του νησιού αλλά και την καθημερινότητά του στο Μοναστήρι. Και θα σε κάνει να θες να ξαναπάς ακόμα κι αν η σχέση σου με την θρησκεία δεν είναι τόσο έντονη.


Ο "Πλανήτης" αραγμένος στο ομώνυμο λιμάνι στην Κυρά Παναγιά

Το μέρος αυτό σε κάνει να ξεχάσεις τα πάντα, να αδειάσει το μυαλό σου ενώ παράλληλα η τοποθεσία του προσφέρει μία μοναδική θέα στα γύρω νησάκια. Κάπου εκεί κοντά θα βρίσκεται και ο Παράδεισος, σκέφτεσαι.

Γυρνώντας στο Πατητήρι, λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, είσαι άλλος άνθρωπος! Γεμάτος και ευτυχισμένος. Την ευτυχία σου αυτή θα ολοκληρώσει μια βόλτα στο Παλιό Χωριό και στο ιδανικότερο μέρος για να δεις τον ήλιο να χάνεται μέσα στη θάλασσα και να δίνει τη σκυτάλη στο φεγγάρι, που δεν είναι άλλο από το Χαγιάτι.

Ένα υπέροχο piano bar που φέτος ενισχύθηκε μουσικά με την υπέροχη φωνή του νεαρού Ιορδάνη Σιδηρόπουλου. Κράτα το όνομά του γιατί σίγουρα στο μέλλον θα τον συναντήσεις! Αν κάνεις ένα google search θα δεις ότι έχει βγάλει ήδη και τον πρώτο του δίσκο.

P.S. Το μόνο τραγούδι που ταιριάζει σε αυτό το post και πρέπει οπωσδήποτε να ψάξεις στο YouTube είναι το "Βυθισμένες άγκυρες" του Μίλτου Πασχαλίδη.

By TLIFE

«Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα»

Αυτή τη ''φράση'' την ξαναείδα πρόσφατα γραμμένη σε ένα πανό που έφτιαξαν εκπαιδευτικοί και μαθητές στην Κρήτη. Ήταν στο πλαίσιο μίας κινητοποίησης που έκαναν με αφορμή τα όσα έγιναν την περασμένη χρονιά στον χώρο της παιδείας. (δες εδώ περισσότερα) Και κρύβει μία τόσο μεγάλη αλήθεια. «Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα». Γιατί τα παιδιά είναι το μέλλον και χωρίς αυτά, είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί να υπάρξει. Ή μήπως όχι για όλους;

Σίγουρα όχι για αυτούς που ευθύνονται για όσα γίνονται στη Γάζα. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Unicef σκοτώθηκαν τον τελευταίο μήνα (και μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές) 419 παιδιά.

Τα νούμερα από μόνα τους είναι σοκαριστικά. Γιατί δεν μιλάμε απλά για νεκρούς πολέμου. Μιλάμε για παιδιά. Για ψυχούλες που θα έπρεπε να τους νοιάζει μόνο το δικό τους παιχνίδι και όχι αυτό των συμφερόντων, κάθε είδους.



Τα παιδιά έρχονται στον κόσμο με σκοπό να τον αλλάξουν, να τον κάνουν καλύτερο. Δεν έχω δικά μου παιδιά αλλά αν αξιωθώ να αποκτήσω θα φροντίσω να τα προστατεύω και να τα προσέχω σαν τον μεγαλύτερο θησαυρό του κόσμου.

Γιατί η ελπίδα μας πηγάζει από εκείνα. Μια ελπίδα που στη Γάζα αργοσβήνει. Εκεί, τα παιδιά πεθαίνουν από αληθινές οβίδες, δεν παίζουν “πόλεμο” με τους φίλους τους. Ανοίγοντας τα μάτια τους το πρωί δεν βλέπουν τον ήλιο, βλέπουν τη σκόνη που αφήνουν πίσω τους οι βομβαρδισμοί. Κι αν σε κάποιες στιγμές οι μεγάλοι αποφασίσουν εκεχειρία, ζουν με τον φόβο για το τι θα τους φέρει η επόμενη μέρα. Ρε, δεν θα έπρεπε να είναι έτσι ο κόσμος σου λέω!



Αυτά που σου λέω, ίσως είναι απλά άμεσης κατανάλωσης για σένα. Θα σε προβληματίσουν για λίγο και μετά θα συνεχίσεις να ζεις έτσι όπως ζούσες μέχρι σήμερα. Γιατί έχεις κι εσύ τα δικά σου προβλήματα και τις δικές σου μάχες. Κι ο φίλος σου τραβάει τα δικά του ζόρια. Κι ο φίλος του φίλου σου τα βγάζει δύσκολα βόλτα. Όλοι ζούμε, λίγο ή πολύ, στην ίδια καθημερινότητα που σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με αυτή στη Γάζα.

Δεν έχω στόχο να σε κάνω να νιώσεις ενοχικά. Κι εγώ ετοιμάζομαι να πάω διακοπές και ονειρεύομαι όλο το χρόνο παραλίες και παγωτά, ηλιομάζεμα και μετά κοκτεϊλάρες. Έτσι είναι η ζωή! Αλλά μπορείς παρόλα αυτά να αλλάξεις λίγο τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα...

Να, δες εδώ, εδώ κι εδώ τρία από τα πιο ωραία κείμενα γνώμης που διάβασα πρόσφατα. Γροθιά στο στομάχι! Εγώ έτσι τα ένιωσα. Πριν καν δω τις σοκαριστικές εικόνες με τα αιμόφυρτα παιδάκια και τα ξεψυχισμένα κορμάκια τους.



Και με αφορμή το ειδικό, ας το κάνουμε και πιο γενικό. «Υπερασπίσου» το παιδί... που πέφτει θύμα ξυλοδαρμού και σεξουαλικής κακοποίησης ακόμα και από την ίδια του την οικογένεια, που δέχεται bullying, που μένει ορφανό, που μένει άστεγο, που δεν μπορεί να πάει σχολείο ενώ το θέλει, που είναι άρρωστο. «Υπερασπίσου» το παιδί… κι ας μην μιλάει την ίδια γλώσσα με εσένα κι ας μην έχετε το ίδιο χρώμα δέρματος ή την ίδια θρησκεία κι ακόμα κι αν δεν ζείτε στην ίδια χώρα.

Υπάρχουν πολλά τέτοια παιδιά εκεί έξω και ανήκουν κι αυτά στην «ελπίδα» μας. Υπάρχουν τρόποι για να τα «υπερασπιστείς» και θα σου πω έτσι στα γρήγορα επτά από αυτούς: «Action Aid», «Unicef», «Το χαμόγελο του Παιδιού», «Παιδικά Χωριά SOS”, «Μαζί για το παιδί», «Φλόγα» και «Σύλλογος Ελπίδα».

P.S. Ψάξε στο You Tube το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου με τίτλο "Τα παιδιά που χάθηκαν".

By TLIFE