Οι δίδυμες αδερφές Τσικιτίκου που χορεύουν δίπλα στον Σάκη Ρουβά αποκαλύπτονται

Η Έλενα και η Φένια Τσικιτίκου έχουν γεννηθεί για το χορό! Δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά αφού, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι τα πρώτα τους βήματα ήταν… χορευτικά καθώς η μαμά τους είναι δασκάλα χορού. Φέτος, οι δίδυμες αδερφές χορεύουν στο πλευρό του Σάκη Ρουβά στη Θεσσαλονίκη. Μια διαφορετική σκηνή για εκείνες, που όμως τις έχει ενθουσιάσει. Άλλωστε είναι ρουβίτσες!

Βέβαια, όταν το 2008 η Έλενα κέρδισε το «So you think you can dance» –και μοιράστηκε το οικονομικό έπαθλο με τη Φένια- και μαζί ένα εισιτήριο για σπουδές στο Λονδίνο, δεν θα μπορούσαν να φανταστούν την εξέλιξή τους. 

Έχοντας και οι δύο σπουδές και την εμπειρία των χορευτικών ομάδων στο εξωτερικό (η Φένια έχει περάσει μία σεζόν στη Βρετανία on tour με το West Side Story), μπορούν να ξεχωρίσουν τις καλές δουλειές. Μέσα από αυτές ξεχωρίζει φυσικά και το ταλέντο τους! Αυτό μπορείς να το διαπιστώσεις όταν τις δεις να χορεύουν, όλα τα άλλα μας τα εκμυστηρεύτηκαν στο TLIFE…



Πώς είναι να δουλεύεις με τον Σάκη κορίτσια;

Ελενα: Είναι η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε με τον Σάκη και θεωρώ πως είναι μεγάλη μας τιμή. Όταν ήρθε η πρόταση ο ενθουσιασμός μας ήταν τεράστιος. Ο Σάκης είναι εξαιρετικά συνεργάσιμος. Είναι επαγγελματίας με όλη τη σημασία της λέξεως. Το γεγονός δε ό,τι είναι τελειομανής το θαύμασα απίστευτα, καθώς και τη σκληρή του δουλειά και αφοσίωση. Απερίγραπτη εμπειρία το να δουλεύει κανείς δίπλα στο πλευρό του κορυφαίου Έλληνα καλλιτέχνη.
Φένια: Θα μπορούσε κάποιος εύκολα να υποθέσει οτι ένας τόσο καταξιωμένος καλλιτέχνης διατηρεί μια πιο απρόσωπη και τυπική στάση στις συνεργασίες του. Κι όμως το αντίθετο! Ο Σάκης είναι εντελώς προσιτός, με χιούμορ, με διάθεση για συζήτηση και πολύ φιλικός. Μάλιστα δεν ξεκινάμε πρόβα αν δε μαντέψει πρώτα ποια είναι η Φένια και ποια η Έλενα. Δεν έπεσε ούτε μια φορά εξω μέχρι στιγμής παρά τις προσπάθειες μας να τον μπερδέψουμε. Η ενέργεια του είναι ανεξάντλητη και νομίζω το «κουράστηκα» δε θα το ακούσουμε ποτέ από τον ίδιο. Το να δουλεύεις για τον Σάκη, απλά μοναδικό.

Ήσασταν ρουβίτσες; Αν όχι, γίνατε μετά από αυτή τη συνεργασία;

Ελενα: (γέλια) Ήμασταν σίγουρα! Το ότι γίναμε ακόμα περισσότερο, λογικό δεν είναι; Ένα θα πω! Οι τοίχοι των δωματίων μας στα παιδικά μας χρόνια ήταν Σάκηηηηηηης!
Φένια: Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε Ρουβίτσες. Είναι αναμφίβολα πολυτάλαντος και άξιος θαυμασμού!

Η συγκεκριμένη σκηνή, ενός νυχτερινού κέντρου, είναι μια διαφορετική εμπειρία;

Έλενα: Η σκηνή είναι σκηνή. Εμάς μας ταξιδεύει και μόνο το γεγονός ό,τι βρισκόμαστε πάνω σε αυτήν. Η ενέργεια του κόσμου είναι αυτή που κάνει την κάθε παράσταση διαφορετική. Σε ένα νυχτερινό κεντρο υπάρχει έντονη αλληλεπίδρεση με τον κόσμο και αυτό είναι ένα κομμάτι που το λατρεύω. 
Φένια: Σίγουρα είναι διαφορετικό το να χορεύεις σε μια σκηνή νυχτερινού κέντρου συγκριτικά με αυτήν ενός θεάτρου. Επιφυλάσσει εκπλήξεις, όπως τη φορά που βγαίνοντας να χορέψουμε το νέο κομμάτι του Σάκη «Δυο Θεοί» και αντικρίσαμε ένα stage γεμάτο από δίσκους και λουλούδια. Όπως καταλαβαίνετε χρειάστηκε αυτόματα ειδική προσαρμογή στα βήματα και στη μετακίνηση μας στο χώρο για να αποφύγουμε ατυχήματα. Ωραία όμως τα απρόβλεπτα, έχουν τη μαγεία τους! Πήγε τέλεια και η απήχηση του κόσμου ήταν μοναδική.


Τα αγόρια σας ζηλεύουν που σας βλέπουν να χορεύετε με τόσο σέξι εμφάνιση;

Φένια: Είναι μέρος της δουλειάς μας και οι πιο σέξι εμφανίσεις. Απο τη μεριά του συντρόφου θα πρέπει να υπάρχει κατανόηση. Ευτυχώς δεν έχω αντιμετωπίσει ποτέ κάποια έντονη σκηνή ζηλοτυπίας σχετικά με αυτό το κομμάτι.
Έλενα: Θα συμφωνήσω απόλυτα.

Ποια άλλη στιγμή στην πορεία σας στο χορό θυμάστε έντονα;

Έλενα: Το «So You Think You Can Dance», η στιγμή του τελικού και της νίκης του επάθλου, θα μείνει πάντοτε χαραγμένη στην καρδιά και το μυαλό μου! Ήταν το άνοιγμα μια πόρτας προς ένα μονοπάτι με αξέχαστες εμπειρίες. Νίωθω τυχερή που το έχω ζήσει!
Φένια: Κορυφαία στιγμή για μένα η ανακοίνωση για το ρόλο που πήρα στο αγαπημένο μου μιούζικαλ «West Side Story». Πέρασα από πολύ απαιτητικές auditions σε χορό, τραγούδι και υποκριτική και ο ανταγωνισμός που είχα να αντιμετωπίσω ήταν τεράστιος. Νιώθω ευγνώμων για την ευκαιρία που μου δόθηκε. Περιοδεύσαμε για 13 μήνες με 8 παραστάσεις την εβδομάδα. Αξέχαστες στιγμές.



Έχετε κάνει σπουδές στο εξωτερικό και έχετε δει πώς είναι οι χορευτικές ομάδες έξω. Θα θέλατε να κάνετε μια καριέρα έξω;
Έλενα: Οι γώσεις που μας προσέφερε το εξωτερικό και οι επαγγελματικές ευκαιρίες που μας δόθηκαν έιναι ανεκτίμητης αξίας. Τα έτη που προηγήθηκαν ταξίδεψα και πήρα εμπειρίες χορεύοντας σε διάφορους προορισμούς ανά τον κόσμο, οπως την Αγγλία, το Ισραήλ, την Πορτογαλία, την Αυστρία, την Τουρκία και τη Γαλλία. Έχοντας σαν βάση μου την Αγγλία, όπου τελειωσα και τα τρία πάνω στο χορό μεταπτυχιακά μου, αυτό που κατάλαβα από τον εαυτό μου είναι πως αν με εμπνέει η δουλειά μου και οι άνθρωποι γύρω μου τότε μπορώ να ζήσω και να χτίσω καριέρα παντού. Ιδανικό φυσικά θα ειναι να κατασταλάξω κάποια στιγμή στην Ελλάδα μας και να μπορώ να υλοποιήσω όλους τους στόχους μου στην πατρίδα μου.
Φένια: Έχουμε κάνει ήδη τα πρώτα βήματα της καριέρας μας στο εξωτερικό και φυσικά επιδιώκουμε να συνεχίσουμε γιατί αξίζει τον κόπο. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια μου δόθηκε η ευκαιρία να ταξιδέψω πολύ, από Ιταλία μέχρι και Νότια Κορέα. Μου αρέσει πολύ το να ταξιδεύω μέσα από τη δουλειά μου και θέλω να συνεχίσει να συμβαίνει αυτό.

Λειτουργεί βοηθητικά το ότι είστε μαζί σε όλα αυτά; Καυγάδες μεταξύ σας υπάρχουν;

Έλενα: Καυγάδες; Ναι! Την μαλώνω πολύ όταν είναι πολύ ευαίσθητη με τους ανθρώπους. Δε θέλω να πληγώνεται. Τίποτα δε θα μας χωρίσει με το διδυμάκι μου. Μικροκαυγάδες για ασήμαντους λόγους υπάρχουν στις ανθρώπινες σχέσεις αλλά εμείς στο επόμενο λεπτό το έχουμε ξεχάσει. Είμαστε υπερβολικά δεμένες και όταν έχουμε την ευκαιρία να δουλέψουμε μαζί το χαιρόμαστε απίστευτα. Το ζούμε διπλά έντονα και νιώθουμε τρομερή ασφάλεια έχοντας η μία την άλλη.
Φένια: Είναι απόλυτα φυσιολογικό να υπάρχουν μικροκαυγάδες αλλά αυτό συμβαίνει διότι είμαστε υπερπροστατευτικές η μία προς την άλλη. Θέλουμε πάντα το καλύτερο η μία για την άλλη και γι’ αυτό έχουμε απαιτήσεις και είμαστε αυστηρές μεταξύ μας. Το ό,τι πάμε πακέτο και λειτουργούμε σαν ένα, έχει αμέτρητα καλά και φυσικά το «δίδυμο», μας έχει βοηθήσει πολύ και στην επαγγελματική μας πορεία.


Ποια είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση για σας; Το μπράβο της μαμά σας ίσως που σας «μύησε» στον χώρο αυτό;

Έλενα: Στη μητέρα μας τα χρωστάμε όλα. Το να τη βλέπουμε ευτυχισμένη με την εξέλιξη μας και με τις επιλογές μας αυτή είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση για εμάς. 
Φένια: Η μεγαλύτερη επιβράβευση είναι η αγάπη και η εκτίμιση που εισπράτουμε για τη δουλειά μας, αλλά και τα επαινετικά σχόλια για τον χαρακτήρα μας. Η μητέρα μας έχει παίξει καθοριστικό ρόλο και στη χορευτική μας εκπαίδευση, αλλά και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας. Οι συμβουλές της πάντα πιάνουν τόπο!

Τι είναι για σας χορός;

Έλενα: Χορός! Για μας αποτελεί τρόπο ζωής και έκφρασης. Είναι το πάθος μας!
Φένια: Ο χορός δίνει στη ζωή μια διαφορετική νότα. Ο χορός ειναι ψυχοθεραπεία! Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να χόρευαν, θα υπήρχε περισσότερη αισιοδοξία και καλύτερη διάθεση!

Μπορείτε να φανταστείτε τον εαυτό σας να κάνει κάτι άλλο;

Έλενα: Από πάντα αυτό ήταν το πάθος μας. Δε φαντάζομαι τον εαυτό μου να μη χορεύω και να μη χορογραφώ. Το ό,τι με εκφράζουν κι άλλα πράγματα, όπως η υποκριτική, δε σημαίνει οτι θα άφηνα το χορό. Θα ήταν σαν να εγκαταλείπω τη ζωή μου.


Tα κορίτσια είναι Brand Ambassadors της PCP

Όταν δε χορεύετε, με τι άλλο ασχολείστε;
Φένια: Παράλληλα με τις Ανώτερες σπουδές χορού μας, φοιτήσαμε και στη Γυμναστική Ακαδημία του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχουμε πάθος με τη γυμναστική και είναι τρόπος ζωής για εμάς. Γενικότερα λατρεύουμε τις υπαίθριες δραστηριότητες, snowboard, surfing, roller skating, αλλά και τα ταξίδια. «Η ζωή μας, με μια βαλίτσα στο χέρι!!!» λέμε στους φίλους μας.

By TLIFE

Χρήστος Δημόπουλος: To Ουράνιο τόξο, τα viral βίντεο με τα παιδιά και το νέο του βιβλίο!

Κάποιες τηλεοπτικές εκπομπές, έχουν καταφέρει να αφήσουν τόσο δυνατό αποτύπωμα που νομίζεις ότι, δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Μία από αυτές είναι και το «Ουράνιο τόξο», το οποίο μεγάλωσε πολλές γενιές παιδιών. 

Πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια από την προβολή του πρώτου επεισοδίου της (29 Σεπτεμβρίου 1986), αν και μόνο τα μισά από αυτά ήταν στον αέρα. Ο Χρήστος Δημόπουλος έγινε ο «κολλητός φίλος» χιλιάδων παιδιών που πέρασαν από το πλατό ή έστειλαν γράμματα και mail. 

Μέσα από τις περίπου 1850 εκπομπές και αμέτρητες επαναλήψεις φυσικά ήταν και κάποιοι μπόμπιρες που ξεχώρισαν. Ανάμεσά τους και ο μικρός Γιώργος ο οποίος κατάφερε με τις ατάκες του να σκορπίσει πολύ γέλιο, τότε αλλά και σήμερα. 

Με αφορμή τα βιντεάκια της εκπομπής που γίνονται viral αλλά και το τελευταίο βιβλίο του με τίτλο «Ο δράκος Ναπολέων» το TLIFE συνάντησε τον αγαπημένο παρουσιαστή. Κάναμε με τον Χρήστο Δημόπουλο ένα ωραίο ταξίδι, σαν αυτά που απολαμβάνει και ο ίδιος όταν χάνεται στον κυριότερο ρόλο του, αυτόν του συγγραφέα. 


Στην τελευταία χρονιά της εκπομπής, το 2013, προστέθηκε στην παρέα και ο Πιτιπάου

Το Ουράνιο Τόξο ήταν μία από τις πιο αγαπημένες τηλεοπτικές εκπομπές της ΕΡΤ αλλά και γενικότερα της ελληνικής τηλεόρασης. Τι σας λείπει από την θητεία σας στην παρουσίασή της και τι κρατάτε σαν εφόδιο;
Στα δεκαπέντε χρόνια του Ουράνιου Τόξου (1986-1989 και 2001-2013), γυρίστηκαν πάνω από 1.800 επεισόδια. Ως τον Ιούνιο του 2013 που έκλεισε η ΕΡΤ, δεν υπήρχε μέρα που να μην παιζόταν η εκπομπή, ακόμα και σε επανάληψη. Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, πως σ’ όλο αυτό το διάστημα απέκτησε πολλούς φανατικούς τηλεθεατές, όχι μόνο μικρούς αλλά και μεγάλους. Για μένα ήταν ένας τρόπος ζωής: να πηγαίνω στο στούντιο, να μιλάω με τα παιδιά, να φτιάχνω κατασκευές, να σκαρφίζομαι νέες ιδέες, να δημιουργώ νέους χαρακτήρες, όπως ο Λόγιος Λεξιλόγιος ή ο Ήπιος Θερμοκήπιος... Όλα αυτά μου λείπουν, είναι φυσικό. Κυρίως μου λείπει η ατμόσφαιρα του γυρίσματος, γιατί πρέπει να σας πω πως όλη η ομάδα της εκπομπής, μαζί με τους τεχνικούς της ΕΡΤ, περνούσαμε υπέροχα στα γυρίσματα. Για μας δεν ήταν δουλειά, ήταν χαρά, μεράκι και διασκέδαση... Το μεγάλο εφόδιο που κρατώ ακόμα είναι η αγάπη των παιδιών και γι’ αυτήν είμαι ευγνώμων.


Στην πρώτη χρονιά της εκπομπής με τον  Πέτρο, τον Φώντα και τη Ρένα (Μάλλιου)

Τιμήθηκε δυο φορές με το Βραβείο Καλύτερης Ελληνικής Παιδικής Εκπομπής. Θα θέλατε να την ξανακάνετε, ίσως σε κάποια άλλη τηλεοπτική στέγη;
Χωρίς περιστροφές θα σας απαντήσω ναι. Θα ήθελα να την ξανακάνω. Έχω ακόμα μεγάλο κέφι και ενέργεια. Όσο για την στέγη, πρέπει να σας πω ότι φυσική στέγη μιας τέτοιας εκπομπής είναι η δημόσια τηλεόραση. Τα ιδιωτικά κανάλια επιτελούν άλλο ρόλο. Η ΕΡΤ θα έπρεπε να παρέχει ένα ελληνικό τηλεοπτικό πρόγραμμα αξιώσεων. Προς το παρόν δεν το κάνει. Ας ελπίσουμε πως θα το κάνει στο μέλλον.


Πρόσωπα 2005


Πρόσωπα 2008

Πρόσφατα, έγινε viral το επεισόδιο με τον μικρό Γιώργο που σας είχε πει απίστευτες ατάκες. Τον θυμάστε; Θυμάστε κάποιο άλλο από τα παιδιά που να σας έχει κάνει έντονη εντύπωση η παρουσία του;
Τελευταία, βλέπω μια απίστευτη κινητικότητα στο διαδίκτυο, σχετικά με την εκπομπή. Πολλά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και κυρίως το YouTube έχουν γεμίσει με αποσπάσματα της εκπομπής. Πολλοί έχουν κάνει σατιρικά μοντάζ, άλλα πολύ πετυχημένα και αστεία, άλλα όχι. Τον Γιώργο τον θυμάμαι καλά και μου είχε κάνει εντύπωση. Οι εικονολήπτες δεν μπορούσαν να κρατήσουν ακίνητες τις κάμερές τους από τα γέλια. Αλλά ο Γιώργος δεν ήταν ο μόνος. Τα περισσότερα παιδιά έχουν αυτό το μοναδικό χάρισμα να είναι ελεύθερα μπροστά στο φακό και να λένε ό,τι τους κατέβει στο μυαλό χωρίς να τους νοιάζει αν είναι «πολιτικά ορθό»!!! Μπορεί η εκπομπή να ήταν μαγνητοσκοπημένη αλλά γυριζόταν μια κι έξω χωρίς κοψίματα, χωρίς μοντάζ. Ό,τι έλεγαν τα παιδιά έμενε κι ακουγόταν. Σε πολλές περιπτώσεις περνούσαμε και τα όρια!

Πόσο δύσκολο είναι τελικά να δουλεύεις με παιδιά αλλά και για παιδιά;
Εξαρτάται. Αν καταλάβεις έγκαιρα πως τα παιδιά είναι πιο σοφά από σένα -που είναι!- και πολύ πιο απαιτητικά από τους μεγάλους και τα αντιμετωπίσεις ισότιμα, τότε όλα γίνονται εύκολα. Αυτό έκανα κι εγώ. Δεν τα πλησίαζα ποτέ αφ’ υψηλού. Ήμουν κι εγώ παιδί δίπλα τους και μιλούσαμε την ίδια γλώσσα.



Πώς μπήκε στη ζωή σας η συγγραφή παιδικών βιβλίων; Φανταζόσασταν όταν ξεκινούσατε το «Καλοκαίρι με τον Χρήστο» ότι θα ακολουθήσουν τόσα πολλά;
Ξεκίνησα από μια ανάγκη. Τα παιδιά ζητούσαν κατασκευές από την εκπομπή και σκέφτηκα να κάνω ένα βιβλίο με κατασκευές. Αυτή ήταν η αρχή. Μετά, από τύχη, προέκυψε μια σειρά βιβλίων οικολογικού περιεχομένου με ήρωα έναν συγγραφέα, τον Μπίλη Μπιζέλη. Ήμουν όμως άτυχος στον εκδότη που πτώχευσε κι έτσι για τις είκοσι χιλιάδες βιβλία που πουλήθηκαν δεν εισέπραξα ούτε ένα σεντ. Μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ, το γράψιμο έγινε για μένα τρόπος ζωής. Έπρεπε να βρω κάτι που θα μου επέτρεπε να συνεχίσω να επικοινωνώ με τα παιδιά. Δεν φανταζόμουν ότι τα τελευταία δυο χρόνια θα έγραφα δέκα βιβλία! Τρία βιβλία με κατασκευές, μια σειρά πέντε βιβλίων με διδακτικά, αλλά αστεία ποιήματα για παιδιά προσχολικής ηλικίας, και δυο παραμύθια, την Γοργόνα Ελισσώ και τον Δράκο Ναπολέοντα. Βέβαια σ’ όλην αυτή την υπόθεση έπαιξε ρόλο κι ο εκδότης μου. Στις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ βρήκα μια ομάδα ανθρώπων που με πίστεψαν, με καλοδέχτηκαν και με υποστηρίζουν αμέριστα σε κάθε μου βήμα και γι’ αυτό τους ευχαριστώ.

Ποια είναι η πιο ωραία διαδικασία, μετά τη συγγραφή, για τα βιβλία σας; Όταν το βλέπετε τυπωμένο, όταν σας ζητούν να το υπογράψετε…;
Σίγουρα, όταν πρωτοπιάνω το φρεσκοτυπωμένο νέο μου βιβλίο. Το ανοίγω και ρουφάω τη μοσχοβολιά του χαρτιού και λέω: «Να, άλλο ένα παιδί μου!» Αλλά η συγγραφή η ίδια είναι μια μαγική διαδικασία. Εκεί, μπροστά στον υπολογιστή μου ταξιδεύω. Και τα ταξίδια μ’ αρέσουν πολύ.

Πείτε μας δυο λόγια για τον τελευταίο σας ήρωα, τον δράκο Ναπολέοντα.
Ο Ναπολέων είναι δράκος με τα όλα του. Ή σχεδόν. Δεν είναι που είναι μικρός, δρακάκι δηλαδή, είναι και μικροκαμωμένος. Πάει για πρώτη φορά στην Πρώτη Δημοτικού, ερωτεύεται παράφορα μια συμμαθήτριά του, την Ιωσηφίνα και συγχρόνως πέφτει θύμα σχολικού εκφοβισμού από ένα συμμαθητή του, τον Αρθούρο. Πώς να τα αντιμετωπίσει όλα αυτά συγχρόνως; Θα το μάθετε όταν διαβάσετε το παραμύθι!



Υπάρχει στα σκαριά κάποιο επόμενο βιβλίο;
Ποτέ δεν κάθομαι και πάντα υπάρχει στα σκαριά το επόμενο βιβλίο....

Θεωρείτε ότι τα Ελληνόπουλα διαβάζουν αρκετά;
Όχι βέβαια! Κάθε άλλο. Αλλά, ας μην είμαστε άδικοι. Ούτε κι οι γονείς τους διαβάζουν. Άρα από πού θα πάρουν παράδειγμα, από τη μαμά που βλέπει τις σαπουνόπερες ή από τον μπαμπά που παρακολουθεί τα σπορ; Γενικά είμαστε λαός που δεν έχει καλή σχέση με το βιβλίο.

Θα μας προτείνετε 5 παιδικά βιβλία που θα πρέπει οπωσδήποτε ένας γονιός να έχει στη βιβλιοθήκη του παιδιού του; (σ.σ. στο σπίτι του έχει πέντε βιβλιοθήκες γεμάτες βιβλία που αγόρασε από τότε που ήταν παιδί μέχρι σήμερα. Όσα δεν χωράνε σε διπλή και τριπλή σειρά στα ράφια, στοιβάζονται στο πάτωμα!)
Υπάρχουν πολλά καλά βιβλία για παιδιά. Και μάλιστα στη χώρα μας υπάρχει μια αξιοσημείωτη παραγωγή, από ταλαντούχους συγγραφείς και εκπληκτικούς εικονογράφους. Αλλά, σίγουρα, εγώ θα ’θελα το δικό μου παιδί να διαβάσει την Αλίκη Στη Χώρα Των Θαυμάτων (του Λούις Κάρολ), τον Μικρό Πρίγκιπα (του Σεντ-Εξιπερί), την Γουίννη-Ο Πουφ (του Α.Α. Μιλν), το Παραμύθι Χωρίς Όνομα (της Πηνελόπης Δέλτα) και το Καπλάνι Της Βιτρίνας (της Άλκης Ζέη).
Τι πιο σημαντικό είναι να πηγαίνουν τα παιδιά σε βιβλιοθήκες και βιβλιοπωλεία και να δανείζονται ή ν’ αγοράζουν βιβλία. Και να διαβάζουν, να διαβάζουν, να διαβάζουν.

Τι συμβουλές θα δίνατε στους γονείς που μεγαλώνουν τα παιδιά τους στην εποχή μας;
Πόσο δύσκολη ερώτηση! Σ’ αυτή την εποχή που ζούμε, οι αξίες έχουν χαθεί, ή έστω, έχουν χάσει το νόημά τους. Αυτό πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά μας. Πέντε βασικές αξίες που συμπτωματικά αρχίζουν όλες από άλφα: Αγάπη, Ανθρωπιά, Αλληλεγγύη, Αξιοπρέπεια και Απλότητα. Αν το καταφέρουμε, τα παιδιά μας, όταν μεγαλώσουν, θα γίνουν, ελπίζω, ευτυχισμένα. Αυτό, άλλωστε δεν είναι το ζητούμενο;

By TLIFE

Αρετή Κοσμίδου: Η πρώτη δισκογραφική δουλειά και όλα όσα άλλαξαν στη ζωή της μετά το Voice!

Η φιναλίστ του πρώτου κύκλου του Voice ξεχώρισε όχι μόνο για τις φωνητικές της ικανότητες αλλά και για την ποιότητα του χαρακτήρα της. Κάτι που φαίνεται πως δεν έχει αλλάξει μετά το παιχνίδι παρόλο που σήμερα, μόλις στα 18 της χρόνια, έχει ήδη στο ενεργητικό της την πρώτη της δισκογραφική δουλειά με τίτλο "Distance".

Η Αρετή Κοσμίδου κρατάει τις πολύτιμες συμβουλές του coach της, Μιχάλη Κουινέλη και απολαμβάνει την δημιουργική διαδικασία του ταξιδιού της στη μουσική. Χωρίς όμως να χάνει την καθημερινότητά της και ότι θα έκανε κάθε άλλο κορίτσι στην ηλικία της. Συνεχίζει να ζει μόνιμα στην Αλεξανδρούπολη και μοιράζεται με το TLIFE όλα όσα άλλαξαν στη ζωή της μετά το talent show, αλλά και πώς ήταν η επιστροφή της σκηνή του δεύτερου κύκλου.



Πώς ένιωσες όταν επέστρεψες, πριν λίγους μήνες, στη σκηνή του Voice;
Βρισκόμουν στο ίδιο μέρος νιώθοντας εντελώς διαφορετικά και φυσικά συμμετέχοντας από μία άλλη οπτική. 

Τι είναι αυτό που έχεις κρατήσει από τις συμβουλές που σου είχε δώσει ο coach σου, Μιχάλης Κουνέλης;
Υπομονή και ταπεινότητα. 

Θα παρότρυνες ένα φίλο σου να πάρει μέρος σε ένα talent show όπως αυτό που συμμετείχες εσύ;
Δεν ξεχνάω ποτέ από που ξεκίνησα όμως δεν είμαι σίγουρη για το αν θα παρότρυνα κάποιον να πάρει μέρος σε ένα οποιοδήποτε talent show.



Στο πρώτο σου album συνεργάζεσαι με τον Πάνο Μουζουράκη. Μίλησε μας λίγο για τη συνύπαρξή σας στο κομμάτι “Φτάνει”.
Με τον Πάνο γνωριστήκαμε καλύτερα στις πρόβες μας για το live του Voice. Η συνεργασία μας αν και σύντομη, θα την χαρακτήριζα συναρπαστική. 

Με ποιον άλλο Έλληνα καλλιτέχνη θα ήθελες να συνεργαστείς;
Με ποιον άλλον Έλληνα; Στη λίστα με τους αγαπημένους μου είναι μέσα αρκετά πρόσωπα αλλά με δυσκολία θα απαντούσα. 

Από την διεθνή μουσική σκηνή με ποιον θα ήθελες να τραγουδήσεις;
Διεθνή μουσική σκηνή; Θα απαντούσα το ίδιο αλλά δεν θέλω να γίνω γραφική οπότε επιλέγω την αγαπημένη μου Florence Welch. Να σημειώσω πως αυτή η συνεργασία δεν θα μπορούσε να λάβει μέρος σε καμία περίπτωση λόγω της δικής μου θνητής παρουσίας.

Απόλαυσες τη διαδικασία του πρώτου σου album;
Για να είμαι ειλικρινής ο δίσκος έγινε κατά τη διάρκεια της 3ης Λυκείου οπότε ο χρόνος ήταν αρκετά περιορισμένος. Τον οποίο όμως και απόλαυσα στο μέγιστο βαθμό. Έμαθα και αντιλήφθηκα αρκετά πράγματα γράφοντας και περνώντας χρόνο μέσα σε ένα στούντιο.



Τι είναι αυτό που σε ενθουσιάζει περισσότερο στην πρώτη σου δισκογραφική δουλειά;
Αυτό που με συναρπάζει περισσότερο είναι η αποτύπωση των ιδεών και η συνύπαρξη της φωνής με τα μουσικά όργανα που δημιουργούν μία αρμονία στην δική μου ακουστική.

Πώς ένιωσες όταν άκουσες για πρώτη φορά το τραγούδι σου στο ραδιόφωνο;
Περίεργα, περίεργα και περίεργα. Η έκφραση που μπορούσε να χαρακτηρίσει πλήρως αυτό που ένιωσα είναι 'This can't be me. This is definitely not me.'

Αισθάνεσαι ότι τα πράγματα έγιναν πολύ γρήγορα;
Ναι, νιώθω πως πολλά από αυτά που έχουν συμβεί στη ζωή μου όσο αναφορά τη μουσική έγιναν τόσο γρήγορα που ακόμη δεν έχω καταφέρει να συνειδητοποιήσω και να εκτιμήσω. 



Από το καλοκαίρι που πέρασε τι είναι αυτό που κρατάς;
Αυτό το καλοκαίρι ήταν για εμένα μία περίοδος ανάπαυσης και λήψης αποφάσεων.

Ποια είναι τα επόμενα σου σχέδια;
Τα σχέδια μου αιωρούμενα αλλά το σημαντικό είναι πως περιλαμβάνουν ολοκληρωτικά την εξέλιξη μου στον τομέα της μουσικής. Αξίζει να σημειώσω πως προετοιμάζομαι για κάποιες εμφανίσεις μου εκτός Ελλάδος.

By TLIFE

Ο Έλληνας που σατιρίζει την επικαιρότητα με... Playmobil και οι φωτογραφίες του έχουν γίνει viral!

Αν είσαι από αυτούς που αγαπάς τα Playmobil ή έχεις τέτοιους φίλους, σίγουρα έχει περάσει κάποια στιγμή από το timeline σου κάποια φωτογραφία της σελίδας Plasticobilism. Μετρά ήδη 18,5 χιλιάδες likes και πρόσφατα, κατάφερε να κερδίσει και την προσοχή τουGuardian. Την διαχειρίζεται ο Νίκος Παπαδόπουλος, ο οποίος μίλησε στην βρετανική εφημερίδα για το γεγονός ότι χρησιμοποιεί τις αγαπημένες φιγούρες, μικρών και μεγάλων, για να περάσει τα πιο δυνατά κοινωνικοπολιτικά μηνύματα. 

Εκπροσωπεί την “ιδεολογία της πλαστικής σάτιρας”με τη βοήθεια των παιχνιδιών, των δικών του και των γιων του. Αυτό, ξεκίνησε κάπου στο 2013. Μέχρι σήμερα, έχει επενδύσει αρκετά λεφτά για τις δημιουργίες του. Για τον ίδιο, τα Playmobil συμβολίζουν την αθωότητα και αναπαριστώντας με αυτά μία σκηνή της πραγματικής ζωής -τις περισσότερες φορές σκληρή- θέλει να θυμίσει στους μεγάλους το χαμένο αυτό συναίσθημα. 

Οι γιοι του αντιμετωπίζουν με αυτή την αθωότητα τα παιχνίδια τους και ελπίζει πως όταν μεγαλώσουν και αρχίσουν να καταλαβαίνουν την πραγματικότητα, θα είναι πιο ανθρώπινη για εκείνους. Το TLIFE τον συνάντησε θέλοντας να μάθει περισσότερα για εκείνον και για το μοναδικό του project!



Ποιος είναι ο Νίκος Παπαδόπουλος που κρύβεται πίσω από το Plasticobilism;
Βασικά δεν κρύβομαι πίσω από πουθενά, γιατί ποτέ δεν έκρυψα ποιος είμαι ούτε διατήρησα κάποιο μυστήριο σχετικά με την ταυτότητά μου. Είμαι, λοιπόν, ένας 36χρονος πατέρας δύο παιδιών, σεναριογράφος στο επάγγελμα και αστροφυσικός στις σπουδές, που ζω και εργάζομαι στη Θεσσαλονίκη.

Πώς ξεκίνησε αυτή η ιδέα του blog και της σελίδας; 
Η ιδέα ξεκίνησε παίζοντας playmobil με τον μεγαλύτερο πλέον γιο μου. Εκεί που αναπαριστούσαμε με τις φιγούρες τον τρόπο με τον οποίο κοιμόμαστε οικογενειακώς τα βράδια στο κρεβάτι, μου γεννήθηκε η ιδέα να διευρύνω τους ορίζοντες της αναπαράστασης αυτής σε στιγμές που δεν αφορούν μόνο εμένα, αλλά ολόκληρη την κοινωνία, τη χώρα, ακόμα και τον πλανήτη. Και κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το project, το οποίο ευτυχώς με την πάροδο του χρόνου εξελίχθηκε σε κάτι πιο ώριμο και ουσιαστικό. Στην πραγματικότητα, ακολούθησε τη δική μου εξέλιξη.

Να φανταστώ διαθέτετε μεγάλη συλλογή από φιγούρες, σωστά;
Δεν θεωρώ ότι είναι ιδιαίτερα μεγάλη, δεδομένου ότι δεν είμαι συλλέκτης και ότι όσες φιγούρες έχω αγοράσει το έχω κάνει μόλις τα δύο τελευταία χρόνια. Νομίζω πως τα παιδιά μου έχουν περίπου όσες φιγούρες έχουν τα παιδιά που το αγαπημένο τους παιχνίδι είναι το playmobil. Απλώς των δικών μου παιδιών ακόμα δεν είναι.


"Το μόνο πτυχίο εν Ελλάδι."


Τα παιδιά σας έχουν «κληρονομήσει» την αγάπη σας για τα Playmobil;
Ο δεύτερος είναι μόλις 6 μηνών. Ο μεγαλύτερος, που κοντεύει τα 4, ασχολείται όσο με βλέπει να ασχολούμαι εγώ, δηλαδή όσο διαρκεί το στήσιμο και η φωτογράφισή του θέματός μου. Όταν τελειώσω, το αναπαράγει κι αυτός, χωρίς φυσικά να αντιλαμβάνεται το νόημα αυτού που κάνει, αλλά μετά από λίγη ώρα χάνει το ενδιαφέρον του, μέχρις ότου ανανεωθεί, όταν με ξαναδεί να ψάχνω τις φιγούρες που θα χρησιμοποιήσω στο επόμενό μου θέμα.

Πόσο χρόνο της ημέρας σας αφιερώνετε σε αυτό το project;
Εξαρτάται από την απαίτηση του θέματος. Έχει συμβεί να πετύχω με την πρώτη το αποτέλεσμα που θέλω και να τελειώσω μέσα σε 20 λεπτά, έχει συμβεί μια λήψη να με παιδέψει για περισσότερο από δύο ώρες. 




"Sorry, did I ruin your vacation?"


Περιμένατε αυτή την ανταπόκριση και τα τόσα likes; 
Όταν έφτιαξα τη σελίδα και το blog το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να εκφράζομαι ελεύθερα. Και αυτό εξακολουθεί να με ενδιαφέρει και σήμερα. Προφανώς, όταν εκφράζεσαι δημόσια θέλεις να σε «ακούσουν» όσο πιο πολλοί άνθρωποι γίνεται. Αλλιώς δεν θα το έκανες δημόσια, θα κρατούσες όσα ήθελες να πεις για τον εαυτό σου. Αλλά αυτά τα αυτιά που σε «ακούν» πραγματικά δεν αντιστοιχίζονται ποτέ στον αριθμό των likes. Υπάρχουν σελίδες με απείρως περισσότερα likes από τη δική μου. Το κυνήγι και το μέτρημα των likes δεν έχει κάποιο νόημα ούτε θεωρώ ότι ποσοτικοποιεί την πραγματική ανταπόκριση του κόσμου. Την πραγματική ανταπόκριση του κόσμου την ένιωσα όταν η γερμανική Playmobil έκλεισε τη σελίδα μου και αυτοί, οι άγνωστοι σε μένα, άνθρωποι έσπευσαν να με στηρίξουν στην επαναλειτουργία της. Η αλήθεια είναι ότι αυτή την ανταπόκριση δεν την περίμενα, αλλά μου έμαθε με τον καλύτερο τρόπο ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να μην τους γνωρίζεις προσωπικά, αλλά είναι έτοιμοι να σε βοηθήσουν και να σου σταθούν αλληλέγγυοι. Οπότε είναι πολύ καλύτερα να μη μετράμε τα likes, αλλά τις πράξεις αλληλεγγύης.

Πρόσφατα, έγραψε για εσάς και ο Guardian. Το θεωρείται σαν «επιβράβευση»;
Ήταν μεγάλη μου τιμή, αλλά, ειλικρινά, είναι το ίδιο μεγάλη με αυτή που μου έχουν κάνει μικρά ή μεγαλύτερα ελληνικά sites όλον αυτό τον καιρό. Ή την τιμή που μου έχει κάνει το Νόστιμον Ήμαρ να αναδημοσιεύει καθημερινά τις φωτογραφίες μου. Γι’ αυτό και παρουσίασα στη σελίδα τη συνέντευξη του Guardian με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που παρουσιάζω τον καθένα που μου κάνει την τιμή να ασχοληθεί μ’ αυτό που κάνω. Δεν νιώθω πως επειδή ήρθε και με βρήκε ο Guardian ότι ξαφνικά κάνω κάτι σημαντικότερο από αυτό που έκανα νωρίτερα, ωστόσο αυτό ίσως είναι κάτι που το νιώθουν κάποιοι άλλοι γι’ αυτό που κάνω. Όμως, νομίζω ότι είναι παγίδα να μυθοποιούμε κάποια media group του εξωτερικού και να θεωρούμε ότι αφού αυτά ασχολούνται μαζί σου σημαίνει ότι είσαι κάτι πιο σημαντικό, γιατί τότε είναι σαν να λέμε, αντιστρόφως, πως αν δεν ασχοληθούν ποτέ μαζί σου σημαίνει ότι δεν αξίζεις και τόσο. Και αυτό δεν ισχύει καθόλου. Σαφώς και η συγκεκριμένη συνέντευξη/αφιέρωμα είχε ως αποτέλεσμα να γνωρίσουν τη δουλειά μου μαζικά πολλοί άνθρωποι, αλλά όπως είπα και παραπάνω, αν αυτό οδηγήσει απλά και μόνο σε μια προσωρινή ραγδαία αύξηση των likes, δεν έχει και πολύ νόημα. Για να μην πω ότι δεν έχει καθόλου.


"Democracy in Greece. Choose Angela's next pet", έγραψε στη λεζάντα αυτής της φωτογραφίας




"Yanis arrives for Eurogroup."



Κάποιες από τις φωτογραφίες που δημοσιεύετε είναι πολύ εύστοχες και σίγουρα εκφράζουν ξεκάθαρα την στάση σας απέναντι στα πράγματα. Σας έχει δημιουργήσει αυτό ποτέ πρόβλημα;
Όχι, κανένα. Και αυτό γιατί δεν θεωρώ καν πρόβλημα τα υβριστικά και απειλητικά μηνύματα κάποιων χρυσαυγιτών. Σιγά μη φοβηθώ, σιγά μην ασχοληθώ.

Υπάρχει κάποια εικόνα που να σας δυσκόλεψε αρκετά ως προς το αποτέλεσμα;
Είναι αρκετές. Είναι αυτές του «δίωρου» που έλεγα παραπάνω. Αν έπρεπε να διαλέξω μόνο μία θα ήταν η παρακάτω φωτογραφία.

Εδώ το νερό δεν είναι κάποιο εφέ, είναι πραγματικό νερό, η βάρκα με τη φιγούρα πάνω της επιπλέουν στα αλήθεια και οι δύο παιδικές φιγούρες βυθίζονται σε πραγματικό χρόνο. Μπορεί να μου πήρε ώρες, αλλά τελικά βγήκε το αποτέλεσμα που είχα φανταστεί. Και εικαστικά, αλλά κυρίως νοηματικά.

By TLIFE

Αγαπάω στους ανθρώπους τα ψεγάδια τους

Είναι γεγονός ότι κανείς δεν είναι τέλειος. Αντικειμενικά κανείς. Γιατί για εμένα προσωπικά υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι και είναι αυτοί που έχω επιλέξει να είναι στη ζωή μου. Για μένα ο στενός κύκλος των ανθρώπων που συναναστρέφομαι στην προσωπική μου ζωή, είναι τέλειοι. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν ψεγάδια.

Αυτά είναι που αγαπάω πιο πολύ σε εκείνους. Αυτά είναι που δεν αποδέχομαι με τίποτα σε εμένα. Περίεργο πράγμα ε; Αυτό που αγαπάς τόσο πολύ στους άλλους να μην το δέχεσαι για τον εαυτό σου.

Ίσως εκεί να υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια για τη ζωή μου τελικά. Θα μπω στη διαδικασία να την διαλευκάνω στα προσεχώς. Προς το παρόν ασχολούμαι με το «στα προηγούμενα επεισόδια».

Τα ψεγάδια, λοιπόν, των ανθρώπων είναι αυτά που τους κάνουν ξεχωριστούς. Αυτά που θα σε κάνουν να τους δώσεις μεγαλύτερη προσοχή γιατί ξέρεις ότι κάπου πονάει, κάπου υπάρχει κενό, κάπου θα βρεις…

Αν σκύψεις πάνω σε αυτά τα ψεγάδια και τα αποδεχτείς, στο τέλος θα τα αγαπήσεις και θα καταλάβεις πως όλοι οι άνθρωποι έχουν. Εγώ αυτά αγαπάω. Αγαπάω στους ανθρώπους τα ψεγάδια τους. Τους αγαπάω με αυτά. 

Πιστεύεις στον Batman;

Είναι κάποια πράγματα στη ζωή σου που δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις για αυτά. Απλά σου συμβαίνουν. Είναι αυτό που οι φίλοι μας οι Εγγλέζοι αποκαλούν “Serendipity”. Αυτό που ένας σοφός φίλος μου εξηγεί ως εξής: “Τίποτα δεν είναι τυχαίο”! Έχω πει πολλές φορές αυτή τη φράση τελευταία στην καθημερινότητά μου και συνεχώς γίνονται διάφορα που την επιβεβαιώνουν. Πρόσφατα για παράδειγμα, βρέθηκα σε μία παράσταση που ήταν ακριβώς αυτό!

Πριν όμως σου πω για το έργο, να σου εκμυστηρευτώ την αδυναμία που έχω στους υπερήρωες και λίγο παραπάνω στον Βatman. (Κι ας έχω ταυτιστεί τελευταία λίγο παραπάνω με τον Robin) Η φιλοσοφία του σκοτεινού ιππότη ήρθε και κούμπωσε με διάφορες καταστάσεις στη ζωή μου. Γιατί όπως προείπαμε, “τίποτα δεν είναι τυχαίο”. 

Εννοείται πως ανυπομονώ να δω τη νέα ταινία “Batman V Superman: Η αυγή της Δικαιοσύνης” στην οποία πρωταγωνιστεί ο αγαπημένος μου Ben Affleck. Εννοείται επίσης, πως έχω κολλήσει με τη σειρά “Gotham” για την οποία έχω ξενυχτίσει πολλά βράδια! 

Κάπως έτσι αρχίσανε και οι φίλοι μου να μου στέλνουν ότι σχετικό μπορεί να συναντήσουν με τον αγαπημένο ήρωα της DC Comics. Ένας από αυτούς το έκανε χωρίς να γνωρίζει τη “λόξα” μου αυτή κι εδώ είναι που θα σου μιλήσω για την παράσταση που είδα στο Bios.

Πρόκειται για ένα θεατρικό ευρωπαϊκό δρώμενο μεταξύ Γαλλίας, Γερμανίας και Ελλάδας, με θέμα: “Πώς αντιμετωπίζουν οι νέοι την οικονομική κρίση, δίνοντας λύσεις για το μέλλον;”. Το project αυτό ονομάζεται Y.I.T.A.C. Και πραγματοποιήθηκε φέτος για δεύτερη χρονιά.



Μου το είχε αναφέρει αρχικά ο φίλος μου (ο πολύ ταλαντούχος ηθοποιός και φωτογενής τύπος της παραπάνω φωτογραφίας) Δημήτρης Κακαβούλας ο οποίος συμμετέχει σε αυτό. Πάνω κάτω μου είχε πει τα εξής: 

“Σε αυτό το project κάθε ομάδα εργάζεται μόνη της στη χώρα της, για ένα εξάμηνο, πάνω στο ίδιο θέμα – πιο συγκεκριμένα πάνω στο “Aiming at the future”. “Στοχεύοντας στο μέλλον”, λοιπόν, σκοπός αυτής της εργασίας ήταν μια συνάντηση όλων των συμμετεχόντων στην ίδια πόλη. Φέτος, αυτή η πόλη ήταν η Αθήνα. Κατά τη διάρκεια ενός δεκαήμερου σεμιναρίου, το υλικό που είχε ήδη δημιουργηθεί συγχωνεύτηκε και παρουσιάστηκε σε δύο παραστάσεις - την ίδια μέρα- ανοικτές για το κοινό.”

Δεν νομίζω ότι χρειάστηκε πολύ για να ενθουσιαστώ με το project και εννοείται είπα “ναι” να στηρίξω και την παράσταση. Το ραντεβού δόθηκε για τις 15 Σεπτεμβρίου. Oμολογώ πως έφτασα οριακά, λίγο πριν τη δεύτερη παράσταση, και ήμουν αρκετά κουρασμένη για να παρακολουθήσω με προσοχή αυτό που στο πρόγραμμα έλεγε: “Σε μια Ευρώπη που μαστίζεται από μια οικονομική και πολιτική κρίση, όπου η προκατάληψη, ο φόβος και η άγνοια απειλούν να συντρίψουν την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία μεταξύ των Ευρωπαίων πολιτών, επιλέγουμε να προσεγγίσουμε ο ένας τον άλλο και να δημιουργήσουμε κάτι από κοινού. Μέσα από το θέατρο αψηφούμε τα γλωσσικά εμπόδια και επενδύουμε στην πολιτιστική πολυμορφία, αντί να τη πολεμούμε, δίνοντας τη δική μας εκδοχή της Ευρώπης.”

Και η παράσταση ξεκίνησε και χάθηκα μέσα στο έργο! Δεν με ενόχλησε καθόλου ότι δεν καταλάβαινα τα γερμανικά ή ότι τα γαλλικά που έπιανα δεν ήταν παρά 3 με 4 λέξεις, μετρημένες. Το κείμενο του έργου ήταν σαφώς και στις 3 γλώσσες. Αλλά το μήνυμά του ήταν τόσο δυνατό που μπορεί και να μην το πρόσεχες. Εντάξει, υπερβάλλω αλλά προσπαθώ να σου δώσω να καταλάβεις πόσο πολύ χάθηκα μέσα στο έργο. Πόσο καλά κουρντισμένοι ήταν οι πρωταγωνσιτές του και πόσο δυνατό ήταν τελικά το συναίσθημα που έφτανε στον θεατή. Και τα τη διάρκεια της πλοκής, συνέβη κάτι μαγικό!

Όλη η σκηνή επικεντρώθηκε στο αν οι πρωταγωνιστές του έργου πιστεύουν στον Βatman. Τα ευκόλως εννοούμενα τα παραλείπω ή μάλλον θα τα συμπυκνώσω όλα στο moto αυτού του blog. “Τίποτα δεν είναι τυχαίο”!

Έχοντας τον ενθουσιασμό ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου (περιττό να σου πω ότι ο Δημήτρης αλλά και όλα τα παιδιά ήταν απίθανοι στους ρόλους τους) αναζήτησα το φίλο μου να μάθω τι και πώς. Κυρίως, πώς σκέφτηκαν να μπλέξουν τον Batman μέσα στην πλοκή. 

Το όλο clue ήταν το αστείο που ό,τι κι αν γίνει, ό,τι και αν ρωτήσεις η απάντηση είναι “I am Batman”.

Η Ελλάδα μπορεί να σωθεί μόνο από έναν σούπερ ήρωα και αυτός που είναι πάνω από όλους είναι ο Batman. Οι συμβολισμοί μπορούν να είναι πολλοί. Εγώ κρατάω τον παρακάτω: “Πιστεύεις στον Batman; Άρα πιστεύεις στην ελπίδα. Πιστεύεις στον άνθρωπο, παρά το δύσκολο παρελθόν.” Αυτό, θα το καταλάβεις καλύτερα αν σκεφτείς ότι ο Batman παρόλο που ανήκει στους υπερήρωες δεν έχει υπερδυνάμεις! 

Και μετά, ρώτησα το Δημήτρη πώς έζησε εκείνος την όλη φάση. “Δε θα σου πω ψέματα. Το πρώτο βράδυ με έπιασε αγοραφοβία. Είχα ξαφνικά να διαχειριστώ 28 ξένους ανθρώπους με τις παραξενιές και τις επιθυμίες τους. Ναι, εντάξει δεν ήμουν ο μόνος από την ελληνική ομάδα ούτε με υποχρέωνε κάτι να ικανοποιήσω τα θέλω τους (πέρα από την ελληνική φιλοξενία), αλλά σε έμενα αυτό φάνταζε βουνό”, μου περιγράφει. “Την πρώτη μέρα δουλειάς τα πράγματα έγιναν πολύ καλύτερα. Υπήρχε μια σκηνική χημεία και μια επικοινωνία εντυπωσιακή για άγνωστους ανθρώπους που δε μιλούσαν καν την ίδια γλώσσα”.

Και μετά την πρώτη “κρυάδα”; “Όσο περνούσαν οι μέρες έπαψα να τους αντιμετωπίζω σαν ξένους. Βοήθησαν αυτά τα μικρά δεκάλεπτα στο φαγητό ή στη διαδρομή από και προς την πρόβα. Μικρά δεκάλεπτα χωριστά με τον καθένα που είχα την ευκαιρία να μάθω δυο πράγματα για τις ζωές τους και τις ανησυχίες τους και να τους μεταφέρω λίγη από την ελληνική πραγματικότητα. Και κάπως έτσι μέσα σε ένα δεκαήμερο ο χρόνος συμπιέστηκε και φάνταζε σαν να περάσαν 2-3 μήνες. Και με αυτούς τους ανθρώπους πλέον κάτι μας ένωνε. Ήταν φίλοι, συνεργάτες, συνοδοιπόροι και κοινωνοί της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Αυτό ήταν για μένα το YITAC 2.”

“Το αποτέλεσμα της δουλειάς ήταν σημαντικό αλλά αυτό το είδες μόνη σου και θα το περιγράψεις καλύτερα από μένα και πιο αντικειμενικά. Αλλά ακόμα πιο σημαντικό ήταν οι άνθρωποι και οι ιδέες. Τα πράγματα που γεννήθηκαν εντός αλλά και εκτός σκηνής. Και γιατί όχι, τα πράγματα που θα γεννηθούν στο μέλλον”, μου λέει κλείνοντας.

Τελικά, δεν ξέρω αν το μετέφερα με αντικειμενικότητα. Νομίζω καμία σημασία δεν έχει να το μεταφέρω με αντικειμενικότητα, γιατί το να πιστεύεις στο Batman (άρα στην ελπίδα) είναι κάτι πέρα από την αντικειμενική σκοπιά μιας κατάστασης. Η αποστολή μου θα είναι επιτυχής, αν κατάφερα να πείσω έστω και έναν να πιστέψει (στον Batman) και να δει τα πράγματα αλλιώς “στοχεύοντας στο μέλλον”. 



Και για να δεις πώς "τίποτα δεν είναι τυχαίο", αυτό το Σάββατο (26 Σεπτεμβρίου), είναι Batman Day. 

P.S. Στο YouTube θα ψάξεις να βρεις το "Superheroes" από το συγκρότημα "The Script. 

By TLIFE

Είναι κάποια βράδια που νιώθεις διαφορετικά...

Είναι κάποια βράδια που νιώθεις διαφορετικά. Νιώθεις ότι η μέρα που θα ξημερώσει, θα είναι αυτή που θα αλλάξεις τον κόσμο. Ανυπομονείς να έρθει  το πρωί για να ξεκινήσεις να το κάνεις. Συνήθως δεν θες να κοιμηθείς από την ανυπομονησία. Αν το κάνεις, θα είναι εκβιαστικά για να περάσουν πιο γρήγορα οι ώρες μέχρι την ανατολή.

Είναι αυτά τα βράδια που έχεις «κατακτήσει»  κάτι. Μια ιδέα, ένα στόχο, έναν άνθρωπο…  Κυριαρχεί μέσα σου το συναίσθημα της πληρότητας. Έχεις κολλήσει τα δύσκολα κομμάτια του πάζλ για το νόημα της ζωής. Της δικής σου αλλά και γενικότερα.

Αν σε ρωτήσει κανείς , θα απαντήσεις πώς τα πράγματα είναι πολύ απλά. Και είναι. Εμείς τα κάνουμε πολύπλοκα. Πόσο κλισέ, μα και πόσο αλήθεια!

Αυτά τα βράδια είναι παραπάνω από ένα. Γιατί τελικά, ο κόσμος, δεν αλλάζει την επόμενη ημέρα. Χρειάζονται πολλές ανατολές  για να γεμίσουμε ήλιο!

Αλλάζουμε όμως εμείς. Κάθε φορά και λίγο παραπάνω. Κάθε φορά μια ηλιαχτίδα μπαίνει όλο και πιο βαθιά στην ψυχή μας. Αλλάζουμε λίγο παραπάνω σε κάθε πρωινό που φέρνει ένα βράδυ σαν τα παραπάνω. 

Αυτά τα βράδια, κάποια στιγμή, θα φέρουν τη μέρα που θα αλλάξει ο κόσμος…